Ο Γιώργος είναι σήμερα 63 χρονών. Έχει άσπρα μαλλάκια σαν μικρός χιονισμένος θάμνος και κιλάκια της ηλικίας και της καλής ζωής. Αρκετά κιλάκια για να μην τον πεις καχεκτικό και λιγότερα από όσα χρειάζονται για να τον πεις χοντρό. Εντάξει ας μην κρυβόμαστε θα ήταν καλύτερα αν έχανε λίγα, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. Έχει μέτριο ανάστημα και ένα απροσδιόριστο καφέ χρώμα στα μάτια, που ο τόνος του αλλάζει με τη διάθεσή του.
Το όνειρο ζωής του Γιώργου ήταν απλό: να κάνει οικογένεια και να έχει μια καλή δουλειά να τον βοηθά να στηρίζει αυτή την οικογένεια. Ο πόλεμος του 74 τον βρήκε κάπου κοντά στα 27 του και γι'αυτό λέει ο ίδιος άργησε να παντρευτεί, έφτασε στα 32. Το θέμα γάμος λέει ήτανε δύσκολο μετά τον πόλεμο. Το 74 κι αυτός, όπως και οι υπόλοιποι της γενιάς του, "κλήθηκε να υπηρετήσει την πατρίδα". Πολύ κλισέ φράση, την αλλάζω. Το 74 σ'αυτόν, όπως και στους υπόλοιπους της γενιάς του, έδωσαν ένα όπλο στο χέρι και μια ευχή "ο Θεός μαζί σου".
Ο Γιώργος παντρεύτηκε στα 32 του και έκανε δυο παιδιά. Ποτέ του όμως δεν είπε ιστορίες και βιώματα από τον πόλεμο, ούτε όταν τα παιδιά ήταν μικρά, ούτε τώρα που έχει πάρει το καθένα το δρόμο του. "Αυτά τα πράγματα δεν είναι όμορφα για να τα συζητάς". Κανείς δε ξέρει μέχρι σήμερα αν ο Γιώργος το χρησιμοποιήσε ποτέ το όπλο που του δώσανε, ή αν εγκατέλειψε ο Θεός το πλευρό του. Αν ποτέ ανοιχτεί κουβέντα, από αυτές που ανοίγονται παραδοσιακά σε κάτι τραπέζια με 8 άτομα σε κάθε πλευρά του, το βλέμμα του χάνεται, χαμογελάει πικρά, ανάβει τσιγάρο και περιμένει υπομονετικά να αλλάξει το θέμα.
Τα δυο παιδιά του Γιώργου είναι όλη του η ζωή και είναι τόσο περήφανος γι' αυτά, με το παραμικρό. Για ένα 20 στην Ιστορία, γιατί μπήκαν και βγήκαν απ'το Πανεπιστήμιο, για μια καλή κουβέντα που είπε κάποιος άγνωστος. Φουσκώνει το στήθος του, λαμπυρίζουν τα μάτια του, φωτίζεται το πρόσωπό του και λέει "ε, αυτά είναι τα παιδιά μου".
Είχε μια καλή δουλειά σε ένα ημικρατικό οργανισμό. Δεν είχε τη λαμπρή καριέρα που σε εκτοξεύει από τη μια στιγμή στην άλλη. Ανελίχθηκε σιγά - σιγά με όπλο του τα δυο του χέρια και ποτέ τη γλώσσα. Υπήρξε "συντεχνιακός" γιατί του άρεσε να επιχειρηματολογεί και να κεντρίζει το μυαλό σου. Αποταμίευε και πήγαινε ταξίδια την οικογένεια του στο εξωτερικό. Ποτέ όμως για χαλάρωση, παραλία, ξάπλα και φαΐ. Έπαιρνε το δασκαλίστικο το ύφος κι έλεγε "Το τερπνόν μετά του ωφέλιμου, και να περάσουμε καλά αλλά και να μάθουμε πράγματα".
Τώρα ο Γιώργος περιμένει το πρώτο του εγγόνι. Συγκρατημένα βέβαια γιατί δε θέλει να τον πουν χαζοπαππού από τώρα. Στα παιδιά του εξακολουθεί να συμπεριφέρεται όπως όταν ήταν ακριβώς αυτό - παιδιά. Τα ακούει, τα αγκαλιάζει, τα μαλώνει, τα προβληματίζει και αντιστέκεται στο να προσπαθήσει να τα επηρεάσει στις αποφάσεις τους (χωρίς πάντοτε να τα καταφέρνει).
Αυτές οι 5-6γραμμές ή μάλλον 5-6 παράγραφοι είναι για μένα ο Γιώργος. Μ'αυτά τα χρώματα είναι ζωγραφισμένος στο μυαλό μου και με άλλες πολλές πινελιές που δεν είναι της ώρας. Ο Γιώργος υπήρξε για μένα πύλη κι εγώ ο πηλός και του οφείλω απλά ένα ευχαριστώ.
Για όλους τους Πατεράδες της δικιάς μας γενιάς...
