του Νίκου Παπάζογλου
Μα γιατί το τραγούδι να' ναι λυπητερό
με μιας θαρρείς κι απ'την καρδιά μου ξέκοψε
κι αυτή τη στιγμή που πλημμυρίζω χαρά
ανέβηκε ως τα χείλη μου και μ΄ έπνιξε
φυλάξου για το τέλος θα μου πεις
Σ' αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω
κι αυτός είναι ένας καημός αβάσταχτος
λιώνω στον πόνο γιατί νοιώθω κι εγώ
ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος
κουράγιο θα περάσει θα μου πεις
Πως μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης σ΄ έλουζε
καθώς έσκυβε επάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό
Σε ποιάν έκσταση απάνω, σε χορό μαγικό
μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε
από ποιό μακρινό αστέρι είναι το φως
που μεσ' τα δυο της μάτια πήγε κρύφτηκε
κι εγώ ο τυχερός που το' χει δει
Μεσ' το βλέμα της ένας τόσο δα ουρανός
αστράφτει, συννεφιάζει, αναδιπλώνεται
μα σαν πέφτει η νύχτα πλημμυρίζει με φως
φεγγάρι αυγουστιάτικο υψώνεται
και φέγγει από μέσα η φυλακή
Πως μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης σ΄ έλουζε
καθώς έσκυβε επάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό.
