Έμπρός, ένα δυο, προσοχή!
Εμένα με λένε Φακή.
Κορμί κορδωμένο, μουστάκι στριμμένο,
γαλόνια χρυσά και σπαθί.

Η σάλπιγγα τάρα τατά,
σπαθί και ντουφέκι χτυπά,
μπαμ μπουμ το κανόνι,
μπουμ μπαμ το τρομπόνι.

Ποιος βγαίνει σ' εμένα μπροστά;
Γυρεύω παντού τον εχτρό.
Κι ας είν' αντρειωμένοι σωρό,
γιγάντοι και δράκοι, θεριά με φαρμάκι,
καπνός μόλις πρόβαλα εγώ.

Μονάχα ξαφνιάζομαι,οχού!
τρομάζω απ' τους ίσκιους, χουχού!
Ένα φύσημα αγέρα, κι ας είναι και ημέρα,
μου παίρνει κι αντρεία και νου.

Βασίλης Ρώτας

Μια καρδιά την έκανες χίλια κομμάτια...αλλά την έχω μάθει τη ρουτίνα σου...θα έρθεις άραγε πάλι με την ουρά στα σκέλια, με τα αθώα σου μάτια, την βαθιά φωνή και θα ζητήσεις άλλη μια ευκαιρία;;;κι εγώ θα στην δώσω;;;ή μήπως αυτή είναι η τελευταία φορά;ψυχοφθόρα κατάσταση...έχω τόσο κουραστεί να μοιράζομαι και στο τέλος να την πληρώνω εγώ...

Γυάλινη καρδιά

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Νίκος Αντύπας
Ερμηνευτές: Μαρινέλλα

Τα σκούπισα, τα μάζεψα
τα θρύψαλα της γυάλινης καρδιάς μου
Με τόσο πόνο χάζεψα
πώς γλίστρησε απ'τα χέρια ο έρωτάς μου


Τα σκούπισα τα μάζεψα
τα θρύψαλα της γυάλινης κάρδιας μου
Τ'απίστευτο σημάδεψα
πώς μου 'φυγε απ'τα χέρια ο έρωτάς μου

'Αμμος ήτανε, προτού γυαλί να γίνει
γάμος ήταν, που δεν ήτανε να γίνει
Ο,τι ήτανε χρειάστηκε, χρειάστηκε καμίνι
για να λιώσει, τόσο διάφανο να γίνει

Μα τα'χει αυτά ,το γυάλινο
το μέσα, το κρυστάλλινο
να σπάει
Κοιτάς τα λαμπυρίσματα
που πάει πια
τα παίρνει το φαράσι

Μα τα'χει αυτά ο έρωτας
σαν έρωτας να'ρθει
και να περάσει
Μια πρόσθεση μια αφαίρεση
ας έκανε μια εξαίρεση
μια στάση..

Μάζεψα για άλλη μια φορά τα μπογαλάκια μου και την έκανα...

Αυτή τη φορά δυσκολεύτηκα να το παίξω δυνατή όπως τις άλλες φορές. Δεν ήθελα να είμαι δυνατή. Ήθελα να κλάψω, να χτυπηθώ, να φωνάξω. Αλλά δεν μπορούσα. Έπρεπε να το παίξω πάλι δυνατή. Διαφορετικά οι γύρω μου θα το εκλάμβαναν πως το κάνω επειδή δε θέλω να φύγω κι εγώ ήθελα να φύγω. Ήθελα να φύγω γιατί δεν είμαι έτοιμη για όλα αυτά που με περιμένουν (ακόμη) πίσω. Μήπως στην τελική αυτό κάνω σε όλη μου τη ζωή; παίρνω τα μπογαλάκια μου και φεύγω για να αποφύγω τις δυσκολίες; Δε νομίζω.

Βρίσκω πάλι τον εαυτό μου να περιμένει σε μια στάση λεωφορείου με αναμένο τσιγάρο κι απόμακρο βλέμμα. Ποιός είπε ότι οι πολυπολιτισμικές πόλεις αγκαλιάζουν και αποδέχονται όποιο ξένο χτυπήσει την πόρτα τους; Εμένα δε με αγκάλιασε κανείς. Γι αυτούς είμαι το ηλίθιο ελληνάκι που δεν καταλαμβαίνει τί του γίνεται. Δε με λογαριάζουν, δε με υπολογίζουν, δε μου δίνουν σημασια. Δεν πειράζει, καλύτερα γιατί έτσι τροφοδοτείται το πείσμα μου. Ευχαριστώ λοιπόν τον ευγενικά ψυχρό και κρυόκωλο αυτό λαό. Ευχαριστώ που διαψεύσατε ακόμη ένα μύθο. Εγώ όμως, το ηλίθιο ελληνάκι, θα σας πιώ το αίμα χωρίς να το πάρετε χαμπάρι. Εγώ, η χαζή διαιτολόγος, θα σας πάρω τα σώβρακα. Εγώ, η σγουρομάλλα χαζοχαρούμενη, είμαι φτιαγμένη για τα δύσκολα και θα σας το αποδείξω. Και όχι αυτή τη φορά δε θα πάρω τα μπογαλάκια μου και δε θα φύγω.

Μόνο που να... μου λείπουν οι φίλοι μου, μου λείπει το στήριγμα μου. Ξέχασα πως είναι να γυρνάς σε ένα άδειο σπίτι. Ξέχασα πως είναι να μην έχεις κάποιον που να καταλαβαίνει τί συμβαίνει χωρίς καν να του το εξηγήσεις. Πού θα πάει θα στρώσω. Δεν είναι η πρώτη φορά. Είμαι άλλωστε από τους τυχερότερους ανθρώπους πάνω στη γή, έχω φίλους ανθρώπους που όταν θέλουνε κάτι ζεστό να πιούνε δε φτιάχνουνε τσάι αλλά καφέ και τον φτιάχνουν και μερακλήτικο!

Κάποιες στιγμές δε ξέρω τί να πιστέψω...

Κάνει μέρες ολόκληρες να έρθει να με δεί λιγάκι...είναι δύσκολο το ξέρω το καταλαβαίνω...δεν μου δείχνει όμως ότι του λείπω ή κάτι...μου λέει τα τυπικά στο τηλέφωνο, κάτι μεταξύ συνήθειας και υποχρέωσης...

Όμως όταν κοιμόμαστε μαζί ξυπνάει για να με σκεπάσει, να με φιλήσει, να με τραβήξει μέσα στην αγκαλιά του...

Είναι αυτό τώρα φυσιολογική συμπεριφορά;

Με τα φτερά του Ήλιου

Το νησί είναι τόσο μικρό που κάθε ένας από εμάς έχει συναντήσει, τουλάχιστον μια φορά, τουλάχιστον ένα άτομο, από τους 121.

Το πόρισμα δεν έχει βγει ακόμη γι'αυτό και δε θέλω να διατυπώσω την άποψη μου...ένα πράγμα όμως οφείλω να πώ: Τα πολλά λεφτά θέλουν κι άλλα λεφτά. Όταν, για να μή χάσεις πελάτες, δηλαδή λεφτά, διακυνδινεύεις πτήση αεροπλάνου με ιστορικό προβλημάτων, τότε είσαι αχάριστος.

Και η αχαριστία πληρώνεται.

Μόνο που το κόστος της αχαριστίας δεν είναι 121νεκροί*20 000ευρώ=242 000 ευρώ.

Ίσως να είμαι σκληρή και να μη δίνω ελαφρυντικά...

Ελαφρύ, ας είναι το χώμα που θα σκεπάσει 121 αδικοχαμένους.

Αύγουστος

του Νίκου Παπάζογλου

Μα γιατί το τραγούδι να' ναι λυπητερό
με μιας θαρρείς κι απ'την καρδιά μου ξέκοψε
κι αυτή τη στιγμή που πλημμυρίζω χαρά
ανέβηκε ως τα χείλη μου και μ΄ έπνιξε
φυλάξου για το τέλος θα μου πεις

Σ' αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω
κι αυτός είναι ένας καημός αβάσταχτος
λιώνω στον πόνο γιατί νοιώθω κι εγώ
ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος
κουράγιο θα περάσει θα μου πεις

Πως μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης σ΄ έλουζε
καθώς έσκυβε επάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό

Σε ποιάν έκσταση απάνω, σε χορό μαγικό
μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε
από ποιό μακρινό αστέρι είναι το φως
που μεσ' τα δυο της μάτια πήγε κρύφτηκε
κι εγώ ο τυχερός που το' χει δει

Μεσ' το βλέμα της ένας τόσο δα ουρανός
αστράφτει, συννεφιάζει, αναδιπλώνεται
μα σαν πέφτει η νύχτα πλημμυρίζει με φως
φεγγάρι αυγουστιάτικο υψώνεται
και φέγγει από μέσα η φυλακή

Πως μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης σ΄ έλουζε
καθώς έσκυβε επάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό.

Εκκεντρικός=ο ιδιότροπος, ο παράξενος

Η μητέρα μου, μου είπε να σταματήσω να είμαι εκκεντρική γιατί αυτό θα έχει σοβαρό αντίκτυπο στην καριέρα μου!

Δεν μ'αρέσει όμως αυτή η ερμηνεία της λέξης. Ναι ιδιότροπη σίγουρα είμαι, όλοι έχουμε τις ιδιοτροπίες μας που μας διακρίνουν από τους άλλους. Όμως για μένα εκκεντρικός είναι αυτός που είναι έξω από το κέντρο, αυτός που είναι ακραίος. Τώρα αν έχουνε μαζευτοί πολλοί στο κέντρο και βλέπουν αυτόν στην άκρη σαν ιδιότροπο και παράξενο γιατί δεν συμβαδίζει με τις απόψεις και συνήθειες του κέντρου, δεν φταίει ο ακραίος αλλά οι κεντρόοι.

Δεν αναφέρομαι σε πολιτικές πεποιθήσεις. Το απόφθεγμα μου άλλωστε για την πολιτική είναι ένα: Κι αν βρέξει κι αν χιονίσει, ο νικητής θα μας γαμήσει! Απ'εκεί και πέρα είναι θέμα επιλογής και γούστου του καθενός...Μην παρεξηγηθώ όμως! Κάνω συνειδητοποιημένες επιλογές στο κρεβάτι μου!

Θα μου πεις βέβαια όπως θες ερμήνευσε την λέξη, το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Όταν όμως είσαι μια 20ετία και βάλε ακραία-εκκεντρική, είτε από συνειδητοποιημένη επιλογή είτε γιατί έτσι γουστάρω κι ας κλατάρω (Αχ ρε Παπαρίζου με κατάστρεψες), τότε τί γίνεται;

Τί να γίνεται; Συμβιβάζεσαι. Συμβιβάζεσαι γιατί πρέπει να πουλήσεις και να πουληθείς. Μετατρέπεσαι στο προϊόν που θέλουν οι άλλοι να αγοράσουν. Μετατρέπεσαι γιατί πολύ απλά αν δεν πουληθείς θα σβήσεις από την αγορά, θα σε αποσύρουν. Το μόνο που χρειάζεσαι για να το συνειδητοποιήσεις είναι ψυχρή λογική! Τί είσαι κυρά μου; Υπηρεσία επί πληρωμή.

Δεν τα λέω αυτά με βαριά καρδιά, πληγωμένη και απογοητευμένη από τον ντουνιά και την πουτάνα την κοινωνία. Καμία σχέση. Εμείς φτιάχνουμε τον ντουνιά, εμείς και την κοινωνία! Η λέξη κλειδί είναι το συμβιβάζεσαι. Συμβιβάζεσαι δεν σημαίνει πλήρη υποχώρηση αλλά κάτι σαν προσαρμογή. Προσαρμόζεις τον εαυτό σου, το χαρακτήρα σου, στο τί ζητάει ο αγοραστής.

Δεν είναι ανάγκη να αλλάξεις χαρακτήρα, απλά πουλάς το κομμάτι σου που θέλει να αγοράσει ο καταναλωτής. Αν υπάρχουν κομμάτια σου που αν γνώριζε ο καταναλωτής τότε δε θα σε αγόραζε, τότε είναι απλό: δεν τα προωθείς, τα κρατάς για σένα. Αν όλοι ξέραμε άλλωστε από τί φτιάχνονται πολλά από τα πιάτα στους μπουφέδες τότε δε θα ξαναπατούσαμε σε δεξίωση και σε εστιατόριο!

Ωραία θεωρία πάντως! Το πρόβλημα είναι πως άμα κάτσω να την πω στη μάνα μου ξέρω την απάντηση της: "Δε σου είπα να σταματήσεις τις εκκεντρικότητες;"

Ζέστη... σαν να είσαι στο καζάνι του Δρακουμέλ και σε ψήνει, σε αλατίζει και σε ανακατεύει με την κουτάλα.

Κοιμάσαι άνετα σαν βόδι μέχρι και 14 ώρες την ημέρα...ζωντάνια μηδέν! Περιμένεις το βραδάκι για να πας για κανα καφέ, ένα ποτάκι έστω για να δροσιστείς.

Μόνο που το βραδάκι δεν έρχεται μόνο του φαίρνει μαζί και υγρασία κι εσύ σκέφτεσαι γιατί σου κατσαρώνει το μαλλί και δυσκολεύεσαι να αναπνέυσεις...42 βαθμοί υπό σκιά είναι αυτοί, δεν είναι παίξε γέλασε!

Και σου απομένει έτσι αργά το απόγευμα γύρω στις 7... Ο ήλιος κάνει βουτιά στη θάλασσα κι όλα είναι υπέροχα για 1-2 ώρες. Είμαι σίγουρη πως αν κάνω πολλή ησυχία θα ακούσω εκείνη την ώρα το ξεφύσημα του ήλιου που δροσίζεται... 6:30 ώρες μέχρι τις 7...Θα αντέξω!

Το πήρα το πτυχίο... στα 4 χρόνια ακριβώς! Όχι γιατί είμαι εξυπνότερη από τους άλλους αλλά επειδή πιέστηκα. Και εδώ ακριβώς είναι που ξεπροβάλλει το μεγάλο ερώτημα...Γιατί πιέστηκα;;!!;;

Τί κατάλαβα; έχω ένα πτυχίο στο χέρι με μεγάλη ζήτηση στην αγορά εργασίας και την ουρά μου στα σκέλια γιατί φοβάμαι να δουλέψω. Προς Θεού δε φοβάμαι τη δουλειά από άποψη κούρασης ή ότι δεν θα έχω πελατεία, αλλά μήπως κάνω λάθη, μήπως δεν καταφέρω να πείσω τον "πελάτη", μήπως δεν έχω αποτέλεσμα.

Όλοι κάνουν λάθη το ξέρω. Αρχή είναι θα μου πείς και εντάξει είναι αναμενόμενα τα λάθη, αν δεν τα κάνεις δεν θα μάθεις. Τί γίνεται όμως αν τα πιθανά αυτά λάθη έχουν άμεσο αντίκτυπο στην υγεία του πελάτη; Οι ανησυχίες μου είναι μάλλον λόγω απειρίας... ωραία λοιπόν πώς θα αποκτήσω πείρα αν δεν κάνω λάθη;

Και επανέρχομαι στο γιατί πιέστηκα; Όταν είσαι φοιτητής έχεις ένα ελαφρυντικό. Και να δουλεύεις αυτό που σπουδάζεις για να σπουδάσεις, πάλι είναι αλλιώς. Λες ένα συγγνώμη δεν το ξέρω αυτό ή θα το κοιτάξω και θα σας πω και τελείωσες! Αλλά εγώ βιάστηκα να τελειώσω. Είχα μάλιστα το θράσσος να λυπάμαι αυτούς που τελείωναν στα 6-8 χρόνια.

Απ΄την αλλή μπορεί να είμαι και αχάριστη ή και τελειομανής. Δε με φτάνει που έχω ένα τόσο καλό πτυχίο και το πήρα πριν κορεσθεί το επάγγελμα, έχω ανησυχίες μήπως δεν είμαι αρκετά αποδοτική. Οι άλλοι δηλαδή που βρίσκουν μόνο πόρτες κλειστές τί να πουν; Εγώ τις βρίσκω ανοιχτές και ανησυχώ μήπως δεν αρέσει στον πελάτη για παράδειγμα ο καναπές;

Μάλλον ο λόγος για όλες τις ανησυχίες μου είναι η αρχική απορία: γιατί πιέστηκα.