Σαν θάλασσα που αγγαλιάζει τα καράβια
τα ταξιδεύει από λιμάνι σε λιμάνι και κάθε τους σταθμός μοιάζει με μικρή γιορτή
κι άλλωτε πάλι τα δυσκολεύει, τα μαλλώνει,
σαν παιδιά που κλέψαν το γλυκό μέσα απ'το βάζο και δεν τ΄αφήνει να το γευτούν
Σαν τα φύκια που τα ξεβράζει η θάλασσα
και σαν τα κοχύλια που ξεβράζει η θάλασσα
και παιδιά που γελώντας τα ξεδιαλέγουν
λες και τα κοχύλια είναι το γλυκό μεσα στο βάζο
Γεύση γλυκιάς σοκολάτας που την ξεβγάζεις με ξηρό κόκκινο κρασί
ένα δίδυμο που ποτέ σου δεν το είχες σκεφτεί
κι όμως η αρμονία του σε τρομάζει, επιδεικτικά και ευχάριστα
αυτό σου είχαν πει είναι το μεγαλείο τους, αυτό και η κατάληξη τους
Δεν μιλάς, λες πως έτσι ηρεμεί η ψυχή σου, έτσι γαληνεύεις τη θάλασσα
μα όταν η θάλασσα είναι γαλήνια δεν ξεβράζει κοχύλια
Κοχύλια, μαργαριτάρια, καράβια, σπιτικό γλυκό, και ξηρό κόκκινο κρασί,
όλα αυτά είσαι εσύ
Λιμάνι, χέρια παιδιών, σοκολάτες και φύκια,
ότι απομένει άσε να είμαι εγώ
Δεν σβήνει το φεγγάρι, όσο δυνατά κι αν φυσήξεις...
