"Όταν ήμουν παιδί είχα βρει έναν κήπο
για να κρύβομαι εκεί από τη ζωή όταν λείπω
Όταν ήμουν παιδί είχα κρύψει ένα ήλιο
Να χει ο δρόμος φως και η σιωπή μου ένα φίλο"

Άλλοι, κι εγώ δηλαδή παλιότερα, έχουν κήπους και κρυμμένους ήλιους... εγώ τώρα έχω εσένα.

«Σε λίγο καιρό θα γίνεις 82 χρόνων. Έχεις κοντύνει έξι εκατοστά, έχεις μείνει 45 κιλά και είσαι πάντα όμορφη, χαριτωμένη και ποθητή. Είμαστε 58 χρόνια μαζί και σ' αγαπώ περισσότερο από ποτέ».

Αντρέ Γκορζ-Γράμμα στην D. Ιστορία ενός έρωτα

-

I wanna make you smile whenever you're sad
Carry you around when your arthritis is bad

All i wanna do is grow old with you

I'll get your medicine when your tummy aches

Build you a fire if the furnace breaks

Oh it could be so nice, growing old with you

I'll miss you

I'll kiss you

Give you my coat when you are cold

I'll need you

I'll feed you

Even let ya hold the remote control

So let me do the dishes in our kitchen sink

Put you to bed if you've had too much to drink

I could be the man who grows old with you

I wanna grow old with you

Adam Sandler-Grow old with you (The Wedding Singer)

-

Απ'όσο θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα μ'άρεσε να βλέπω ζευγαράκια στο δρόμο. Τα μόνα ζευγαράκια που "ζηλεύω" όμως, είναι κάτι παππούδες που 'χουν περασμένη στο μπράτσο τους την κυρά τους, και σιγοψιθυρίζοντας μεταξύ τους γι'αυτό και το άλλο κόβουν βόλτες στην παραλία. Ίσως και αυτοί όταν μας βλέπουν σφιχταγκαλιασμένους να βολτάρουμε να νιώθουν το ίδιο. Δε ξέρω...θα'θελα όμως, όταν πια τα γόνατα μου δεν με κρατούν, να με περνάς στο μπράτσο σου και να μου σιγοψιθυρίζεις...

Μ'ακούς;

...Έτσι μιλώ για σένα και για μένα

Επειδή σ'αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
να μπαίνω σαν Πανσέληνος απο παντού,
για το μικρό το πόδι σου μεσ τ'αχανή σεντόνια
να μαδάω γιασεμιά
κι έχω τη δύναμη αποκοιμισμένο,
να φυσώ να σε πηγαίνω
μες από φεγγαρά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές
υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε

Ακουστά σ'έχουν τα κύματα
πώς χαϊδεύεις , πως φιλάς
πώς λες ψιθυριστά το "τί" και το "'ε"
τριγύρω στο λαιμό στον όρμο
πάντα εμείς το φως κι η σκιά

Πάντα εσύ τ'αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο
πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά
το βρεγμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά

Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες
τα δετά τριαντάφλλα, και το νερό που κρυώνει
πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά που μεγαλώνει
το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ
Επειδή σ'αγαπώ και σ'αγαπώ
πάντα εσύ το νόμισμα και εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει:

Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο
τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά
τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
καμάρα τ'ουρανού με τ'άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή

Που πια δεν έχω τίποτε άλλο
μες τους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
να μυρίζω απο σένα και ν'αγριεύουν οι άνθρωποι
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ'αλλού φερμένο
δεν τ'αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ'ακούς
είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμον αυτόν αγάπη μου
να μιλώ για σένα και για μένα

Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν, μ'ακούς
δεν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα μ'ακούς
Τό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό, μ'ακούς Μαχαίρι
σάν κριάρι πού τρέχει μές στούς ουρανούς
καί τών άστρων τούς κλώνους τσακίζει, μ'ακούς
Είμ'εγώ, μ'ακούς
Σ'αγαπώ, μ'ακούς
Σέ κρατώ καί σέ πάω καί σού φορώ
τό λευκό νυφικό τής Οφηλίας, μ'ακούς
Πού μ'αφήνεις, πού πάς καί ποιός, μ'ακούς
σού κρατεί τό χέρι πάνω απ'τούς κατακλυσμούς

Οί πελώριες λιάνες καί τών ηφαιστείων οί λάβες
θά'ρθει μέρα, μ'ακούς
νά μάς θάψουν κι οί χιλιάδες ύστερα χρόνοι
λαμπερά θά μάς κάνουν πετρώματα, μ'ακούς
Νά γυαλίσει επάνω τούς η απονιά, μ'ακούς
τών ανθρώπων
Καί χιλιάδες κομμάτια νά μάς ρίξει
στά νερά ένα-- ένα , μ'ακούς
Τά πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ'ακούς
κι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία, μ'ακούς
όπου κάποτε οί φιγούρες Τών Αγίων
βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ'ακούς
Οί καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ'ακούς
ένα πέρασμα βαθύ νά περάσω
Περιμένουν οί άγγελοι μέ κεριά καί νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δέν πάω ,μ'ακους
Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί, μ'ακούς

Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ'ακούς
τής αγάπης
μιά γιά πάντα τό κόψαμε
Καί δέν γίνεται ν'ανθίσει αλλιώς, μ'ακούς
Σ'άλλη γή, σ'άλλο αστέρι, μ'ακούς
Δέν υπάρχει τό χώμα δέν υπάρχει ο αέρας
πού αγγίξαμε, ο ίδιος, μ'ακούς
Καί κανείς κηπουρός δέν ευτύχησε σ'άλλους καιρούς
από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ'ακούς
νά τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ'ακούς
Μές στή μέση τής θάλασσας
από τό μόνο θέλημα τής αγάπης, μ'ακούς
ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ'ακούς
μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου, άκου
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει -- ακούς;
Είμ'εγώ πού φωνάζω κι είμ'εγώ πού κλαίω, μ'ακούς
Σ'αγαπώ, σ'αγαπώ, μ'ακούς...

Στόν Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στή θάλασσα
Μέ κρεβάτι μεγάλο καί πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μές στ'άπατα μιάν ηχώ
Νά κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ
να σε βλέπω μισό να περνάς στο νερό
και μισή να σε κλαίω μες στον παράδεισο...

Οδυσσέας Ελύτης

Μονόγραμμα

Καθρέφτη καθρεφτάκι μου, που αστραπές δε φοβάσαι,
μήπως θόλωσε λιγάκι το καθρέφτισμα σου;
μήπως άστραψαν λίγοι φόβοι σου;
Καθρέφτη καθρεφτάκι μου, που όλα τα αλέθεις,
μήπως η σοδειά είναι στιφνή;
μήπως βρήκες πετραδάκια στο άλεσμα;

Σήμερα ο καθρέφτης μου δεν έχει σήμα...

Απόψε έφυγε ο παππούς...

ήσυχα, στο σπίτι του, στο κρεβάτι του, έκλεισε τα μάτια και ξεκουράστηκε...

Χθες αρρώστησε ο παππούς και τον πήγαμε στις πρώτες βοήθειες...
Στεκόμουνα την παραπάνω ώρα δίπλα του και του έφτιαχνα την μάσκα οξυγόνου...
-Καλά είσαι παππού;
-Στην ταμπέλα σου να γράψεις με μεγάλα γράμματα το όνομα σου και από κάτω απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Λονδίνου!
-Μα παππού στο Νοττινγκχαμ ήμουνα...
-Ναι σωστά... το Λονδίνο μην ξεχάσεις να γράψεις!

Ο παππούς πριν 10 χρόνια όταν τον βάζανε στο νοσοκομείο τράβαγε τους ορούς και τα καλώδια και τα έβγαζε, έβριζε τις νοσοκόμες, έβαζε τις παντόφλες του και τη ρόμπα του και κινούσε να φύγει...Τον παππού όμως χτές δεν τον ένοιαζαν ούτε οι οροί ούτε η μάσκα... τα εγγόνια του τον ένοιαζαν...
-παππού κρυώνεις;
-ο νέος διευθηντής της αδερφής σου, δεν τον ξέρω, να ρωτήσουμε να μάθουμε για αυτόν, να του πούμε καμιά καλή κουβέντα να την προσέξει...

Τα λατρεύει τα εγγόνια του... τη δασκάλα, τον στρατιώτη, τον μικρό και την ξενιτεμένη, εμένα. Τα καλοκαίρια το βραδάκι καθόμασταν όλοι γύρω του και μας έλεγε παραμύθι...ένα παραμύθι με βασιλόπουλα και άλογα και δάση και πριγκιποπούλες που κρατούσε ένα καλοκαίρι ολόκληρο και δεν τελείωνε...
-θα σε αφήσουν λίγο μέσα να ξεκουραστείς παππού
-ο ξάδερφος σου έχει άδεια αύριο να πεις στη γιαγιά να μαγειρέψει καλό φαΐ...

Όλοι νιώθαμε δέος για τον παππού, για την άσβεστη φωτιά του. Είχε δυνατή φωνή που δεν την ύψωσε όμως ποτέ στα εγγόνια του. Πήγα σήμερα πάλι να τον δώ για λίγο... κοίταξα τί είχανε γράψει οι νοσοκόμες, τα φάρμακα του, τον ορό του, τα μελανώματα στα χέρια του...
-έκανες πυρετό παππού;
-Γιώργο μου (έτσι με φωνάζει από μωρό) με αγαπάς;
Πρώτη φορά με ρώτησε κάτι τέτοιο. Κόμπιασα... Σαν ερώτηση μικρού παιδιού που θέλει στοργική επιβεβαίωση. Κρατήθηκα να μην βουρκώσω.
-Φυσικά και ναι παππού μου! Είναι πράγματα αυτά να τα ρωτάς;
Ο παππούς λοιπόν, ο παλαιά νευρικός, υπερκινητικός και ξεροκέφαλος, εξαντλημένος από τις αρρώστιες, ξαπλωμένος σε ένα άθλιο δωμάτιο του παθολογικού, με βλέμμα απλανές και χαμένο ζητά μόνο αγάπη...

Αυτός ο παππούς κάτι παραπάνω ξέρει...

Χωράνε στον έρωτα οι εγωισμοί;
Όταν ερωτεύεσαι θες τον άλλο αποκλειστικά δικό σου... μόνο δικό σου, ολοκληρωτικά δικό σου... και ο εαυτός σου είναι αποκλειστικά αφιερωμένος στο ταίρι σου...
Είσαι λοιπόν σε μια κατάσταση που ζητάς όλα όσα έχουνε να κάνουνε με το έτερον ήμισι (ψυχική, πνευματική και σωματική φύση) δικά σου.
Στον έρωτα δεν χωράνε απλά εγωισμοί γιατί πολύ απλά στον έρωτα ο εγωισμός παίρνει την υπέρτατη μορφή του...
Μήπως οι μεγάλοι εγωιστές είναι απλά ερωτευμένοι με τη ζωή;
Ωραία δικαιολογία...

Πάμε-έλα Άντε-ρε-σόν

Είχα πάει πριν μερικά χρόνια σε ένα διήμερο σεμινάριο με τίτλο "σύγχρονοι μεθόδοι επικοινωνίας και αποτελεσματικής προσέγγισης". Πλάκα είχε. Λίγα πράγματα θυμάμαι από αυτές τις δυό μέρες: που κάποια φάση ξημερώματα έψαχνα για λίμα επειδή έσπασε το νύχι μου (και να μη είχα πιεί πάλι θα έψαχνα), που ο ομιλητής φόραγε άσπρα και που μας είχε συμβουλεύσει για να επιτύχουμε τους στόχους μας να τους γράψουμε σε ένα χαρτί και να τους διαβάζουμε κάθε νύχτα πριν κλείσουμε τα μάτια...Έτσι λέει χωρίς να το καταλάβουμε θα έχουν ήδη επιτευχθεί.

Δεν το δοκίμασα. Μου φάνηκε τόσο αυστηρή μέθοδος και αγχωτική...σαν προγραμματισμένο ρομπότ, σαν ψυχρός εκτελεστής. Ο ομιλητής πούλαγε μάλιστα στο τέλος του σεμιναρίου ένα cd με μεθόδους χαλάρωσης οι οποίες ήταν η εξής: η φωνή του να λέει "είμαι ήρεμος, είμαι χαλαρός, μπορώ να τα καταφέρω". Το cd δεν το αγόρασα... το σκεφτόμουνα στην αρχή γιατί λέω θα έχει καμιά άσκηση, κανένα τραγουδάκι για meditation... ευτυχώς πρόλαβα να πληροφορηθώ για το περιεχόμενο... Ένα σεμινάριο λοιπόν για μια αγχωτική μέθοδο με σκοπό της να σε σπρώξει στα όρια σου για τα καλύτερα δυνατα αποτελέσματα και ένα cd για να σε χαλαρώνει από το άγχος... ειρωνία; οξύμωρο σχήμα; τίποτα από τα δύο;

Πού τα θυμήθηκα τώρα αυτά; έλα μου ντε...

Ερωτηματολόγια, σωστό-λάθος, 1-0, 0-1, πολύ, λίγο, καθόλου, ανάλυση, αποτελέσματα, μεθόδοι, φίλοι, φίλοι απομακρυσμένοι, απομακρυσμένη, πάγος, τσούγκρισμα ποτηριών, "γειά μας", γέλια, σιωπή, θάλασσα, Αθήνα, Καλλιθέα, γειτονιά, σπίτι, ηρεμία, δουλειά, νοσοκομείο, συνέντευξη, αιτήσεις, εκπαιδεύτριες, κακό μάτι, έκτρωση...

...έκρηξη

Πως είναι δυνατόν να σου λείπει ο ήχος από το φιλί;Σου λείπει η γεύση των χειλιών, η ζεστασιά, η μαγεία.. όταν σου λείπει μέχρι και ο ήχος τί σημαίνει; ότι κάνει πολύ ησυχία στην καρδιά σου; ότι η καρδιά σου είναι ανήσυχη και θέλει αυτό τον ήχο για να γαληνέψει;

Σήμερα ο καθρέφτης μου δεν θέλει να με κοιτάξει!

Θέλω να κρυφτώ...

Απόψε θέλω να κρυφτώ κάτω από τα σκεπάσματα μου και να μείνω εκεί μήπως σβηστεί για λίγο η θλίψη. Δεν το καταλαβαίνεις πόσο πολύ με επηρεάζουν τα πάντα, μικρά και μεγάλα. Έχω γίνει σαν μεταξωτό που με το παραμικρό τσαλακώνει. Σαν λευκό μεταξωτό που με το παραμικρό λεκιάζει.

Τιμωρία... την αξίζω.

Πλέον δεν βλέπω χαρούμενες μικρές στιγμές στην καθημερινότητα μου. Όλα είναι ανούσια και αυτό με φθήρει. Αν δεν ήμουνα τόσο δυνατή και πεισματάρα θα είχα ήδη φύγει. Αν δεν ήμουνα τόσο αδύνατη και καταδεκτική θα είχα πάλι φύγει. Τί με κρατάει εδώ;

Ένας καλός καφές και η κουβέντα μαζί σου το μόνο που με ευχαριστεί. Το μόνο που με κάνει να χαμογελάω. Αυτό όμως δεν το ξέρεις, δεν στο έχω πει. Κι αν στο 'χω πει δεν πρέπει μάλλον να το έχεις καταλάβει. Δεν πρέπει να το έχω καταλάβει ούτε κι εγώ.

Τιμωρία...την αξίζω.

Εσύ πόσο γλυκά θα κοιμηθείς απόψε;

Η Πολις-Καβάφης

Είπες:"Θα πάγω σ'άλλη γη, θα πάγω σ'άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή.
Κ'ειν'η καρδιά μου-σα νεκρός-θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μείνει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα".

Καινούργιους τόπους δεν θα βρεις, δε θαβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ'ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού-μη ελπίζεις-
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη τη μικρή, σ'όλην την γη την χάλασες.

Σήμερα ο καθρέφτης μου δεν μου μιλάει...

Νιώθω υπόλογη για το ποιά είμαι. Σαν να πρέπει να ζητήσω συγγνώμη για το παρελθόν μου, ερωτικό και μη. Δε μπορώ να δικαιολογηθώ. Λυπάμαι αν σε απογοήτευσα. Πιο πολύ λυπάμαι που δεν είμαι μια λευκή κόλλα χαρτί να γράψεις πάνω μόνο εσύ. Δεν το λέω με ειρωνία, το εννοώ. Αυτό θα ήθελα να είμαι, ένα κομμάτι χαρτί στην τσέπη σου.

Δεν τα πάω καλά με τις λέξεις... λένε οι λέξεις τόσα όσο οι πράξεις; το άγγιγμα;

Φοβάμαι... μην μ'αφησεις!

Το περηφανευούσουν ότι δεν έχεις φάει πόρτα στη ζωή σου. Ότι είχες την ικανότητα να κάνεις τους ανθρώπους να σου ανοίγουν τις πόρτες και να σε αφήνουν να προχωρήσεις. Όταν ήξερες ότι αυτή η πόρτα δεν θα σου ανοιχτεί γιατί δεν ανήκεις στο δωμάτιο που οδηγεί απλά δεν την κτυπούσες, αλλά αν ήθελες πάρα πολύ να μπείς στο δωμάτιο έβρισκες ένα παραθυράκι και τρύπωνες έστω για λίγο...

Τον τελευταίο καιρό σου έκλεισαν πόρτες στη μούρη απανωτά. Πόρτες που οδηγούσαν σε δωμάτια που και ανήκεις και ήθελες πάρα πολύ να μπείς. Κι αυτό γιατί υποτιμούν τα χρόνια που πέρασες σε συγκεκριμένα έδρανα, την δουλειά σου, τις γνώσεις σου. Χωρίς καν να ελέγξουν αν αυτό όντως ισχύει. Έφαγες πόρτα για την "καταγωγή" σου, για το ποιά είσαι. Για να σου χρυσώσουν το χάπι σου πρότειναν να πας να κτυπήσεις άλλες πόρτες δωματίων στα οποία ανήκουν άνθρωποι "σαν εσένα".

Τώρα φοβάσαι και θέλεις να κρύψεις το κεφάλι σου μέσα στη γή να μην βλέπεις, να μην ακούεις, να περάσει το κακό. Θέλεις να στρουθοκαμηλίσεις. Παρόλα αυτά δεν το κάνεις και μένεις με το φόβο να σε κεντρίζει, να σε κάνει ιδιότροπη, καχύποπτη. Αν αυτό που ένιωθες ήταν απλά απογοήτευση τότε θα το ξεπερνούσες, θα το άφηνες πίσω σου. Δεν είναι όμως, είναι απογοήτευση και φόβος μαζί.

Το ξέρω πως σε όλους τυχαίνει σε κάποια φάση της ζωής τους. Το ξέρω πως δεν θα έπρεπε να μεμψιμοιρώ. Την απογοήτευση ξέρω πώς να την ξεπεράσω, το φόβο όμως πώς τον πολεμάς;

Αν μ’ αγαπάς να καρτεράς

Μεν τους ακούς αγάπη μου
ότι τζαι να σου πούσιν
άλλα θωρούν τζι΄ άλλα δροικούν
τζαι άλλα σου λαλούσιν.

Ρώτα να μάθεις πιο καλά
ποια είναι η αλήθκεια
χάννω για σέναν τα μυαλά
τζι΄ έχω φωδκιάν στα στήθκια.

Αν μ΄ αγαπάς
να καρτεράς σαν καρτερώ
τζαι να σε δω
για να σου πω πως σ΄ αγαπώ.
Αν μ΄ αγαπάς όπως σ΄ αγαπώ
Να καρτεράς σαν σε καρτερώ.

Μεν τους ακούς αγάπη μου
τα όσα τζι΄ αν σου πούσιν
εν ιξηχάννουν μμάδκια μου
καρκιές που αγαπούσιν.

Αλλην πο΄ σεν εν αγαπώ
τζαι ξέρεις το χαρώ σε
πόσες βολές να σου το πω
έλα τζαι καρτερώ σε.

Χριστάκης Πιττιρής

Χαζά Μικροπράγματα

Τελικά αυτό που μπήκε στη ζωή σου και το νόμιζες για χρυσό, δεν είναι. Το χρυσό όσο όμορφο κι αν είναι, όσο κι αν λάμπει, όση διαχρονική αξία κι αν έχει, είναι σκληρό και κρύο. Αυτό λοιπόν δεν είναι χρυσός...
Μου λείπουν χαζά μικροπράγματα...Μου λείπει το κάθε πρώτο και τελευταίο φιλί, το χαμόγελο μόλις σφηνωθώ στην αγκαλιά του, ο αφόρητος θόρυβος του αυτοκινήτου του, τα πειράγματα του, η σπιρτάδα του, η μυρωδιά του στα χέρια μου...
Αυτό λοιπόν δεν είναι χρυσός. Δεν ξέρω ακόμη τι είναι. Ξέρω μόνο πως θέλω να το ζήσω έντονα...μου λείπει.