Γιατί με άγγιξε η Αμαλία;
Γιατί βλέπω καθημερινά Αμαλίες.
Γιατί βλέπω καθημερινά γιατρούς επιστήμονες του κώλου.
Γιατί βλέπω καθημερινά τις αποφάσεις φαρμακευτικών επιτροπών.
Γιατί είμαι το πιο ιδιόμορφο τρίτο μάτι της υπόθεσης.
Σε ένα από τα πολλά πλέον συνέδρια ο Costa (Πορτογάλος ογκολόγος διεθνούς φήμης) είπε το εξής:
"Το να πολεμάς τον καρκίνο είναι σαν να παίζεις σκάκι με τον Garry Kasparov, το ότι θα χάσεις είναι σχεδόν βέβαιο, το μόνο που σου μένει να κάνεις είναι να παρατείνεις το παιχνίδι όσο το δυνατόν περισσότερο"
Και ενώ λοιπόν εγώ, ιδιόμορφος παίχτης στο παιχνίδι αυτό της παράτασης ξέρω πολλά, φωνάζω και δεν ακούγομαι. Η Αμαλία το ψιθύρησε και τραντάχτηκε όλη η Ελλάδα. Κι αυτό επειδή η Αμαλία δεν ήταν κάποιος ιδιόμορφος παίχτης αλλά ο παθόν παίχτης. Πως λοιπόν καμιά φορά αντιστρέφονται οι ρόλοι και οι παθόντες αρπάζουν από τα χέρια των ιθήνοντων το παιχνίδι. Και με μια τελευταία τους πνοή τραντάζουν ολάκερα καθεστώτα.
Η Αμαλία δεν νίκησε τον Kasparov, ούτε καν παράτεινε το παιχνίδι όσο το δυνατόν περισσότερο, αλλά τουλάχιστον δεν ήταν το πιόνι στη δική της σκακιέρα.
