Εκκεντρικός=ο ιδιότροπος, ο παράξενος

Η μητέρα μου, μου είπε να σταματήσω να είμαι εκκεντρική γιατί αυτό θα έχει σοβαρό αντίκτυπο στην καριέρα μου!

Δεν μ'αρέσει όμως αυτή η ερμηνεία της λέξης. Ναι ιδιότροπη σίγουρα είμαι, όλοι έχουμε τις ιδιοτροπίες μας που μας διακρίνουν από τους άλλους. Όμως για μένα εκκεντρικός είναι αυτός που είναι έξω από το κέντρο, αυτός που είναι ακραίος. Τώρα αν έχουνε μαζευτοί πολλοί στο κέντρο και βλέπουν αυτόν στην άκρη σαν ιδιότροπο και παράξενο γιατί δεν συμβαδίζει με τις απόψεις και συνήθειες του κέντρου, δεν φταίει ο ακραίος αλλά οι κεντρόοι.

Δεν αναφέρομαι σε πολιτικές πεποιθήσεις. Το απόφθεγμα μου άλλωστε για την πολιτική είναι ένα: Κι αν βρέξει κι αν χιονίσει, ο νικητής θα μας γαμήσει! Απ'εκεί και πέρα είναι θέμα επιλογής και γούστου του καθενός...Μην παρεξηγηθώ όμως! Κάνω συνειδητοποιημένες επιλογές στο κρεβάτι μου!

Θα μου πεις βέβαια όπως θες ερμήνευσε την λέξη, το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Όταν όμως είσαι μια 20ετία και βάλε ακραία-εκκεντρική, είτε από συνειδητοποιημένη επιλογή είτε γιατί έτσι γουστάρω κι ας κλατάρω (Αχ ρε Παπαρίζου με κατάστρεψες), τότε τί γίνεται;

Τί να γίνεται; Συμβιβάζεσαι. Συμβιβάζεσαι γιατί πρέπει να πουλήσεις και να πουληθείς. Μετατρέπεσαι στο προϊόν που θέλουν οι άλλοι να αγοράσουν. Μετατρέπεσαι γιατί πολύ απλά αν δεν πουληθείς θα σβήσεις από την αγορά, θα σε αποσύρουν. Το μόνο που χρειάζεσαι για να το συνειδητοποιήσεις είναι ψυχρή λογική! Τί είσαι κυρά μου; Υπηρεσία επί πληρωμή.

Δεν τα λέω αυτά με βαριά καρδιά, πληγωμένη και απογοητευμένη από τον ντουνιά και την πουτάνα την κοινωνία. Καμία σχέση. Εμείς φτιάχνουμε τον ντουνιά, εμείς και την κοινωνία! Η λέξη κλειδί είναι το συμβιβάζεσαι. Συμβιβάζεσαι δεν σημαίνει πλήρη υποχώρηση αλλά κάτι σαν προσαρμογή. Προσαρμόζεις τον εαυτό σου, το χαρακτήρα σου, στο τί ζητάει ο αγοραστής.

Δεν είναι ανάγκη να αλλάξεις χαρακτήρα, απλά πουλάς το κομμάτι σου που θέλει να αγοράσει ο καταναλωτής. Αν υπάρχουν κομμάτια σου που αν γνώριζε ο καταναλωτής τότε δε θα σε αγόραζε, τότε είναι απλό: δεν τα προωθείς, τα κρατάς για σένα. Αν όλοι ξέραμε άλλωστε από τί φτιάχνονται πολλά από τα πιάτα στους μπουφέδες τότε δε θα ξαναπατούσαμε σε δεξίωση και σε εστιατόριο!

Ωραία θεωρία πάντως! Το πρόβλημα είναι πως άμα κάτσω να την πω στη μάνα μου ξέρω την απάντηση της: "Δε σου είπα να σταματήσεις τις εκκεντρικότητες;"

Ζέστη... σαν να είσαι στο καζάνι του Δρακουμέλ και σε ψήνει, σε αλατίζει και σε ανακατεύει με την κουτάλα.

Κοιμάσαι άνετα σαν βόδι μέχρι και 14 ώρες την ημέρα...ζωντάνια μηδέν! Περιμένεις το βραδάκι για να πας για κανα καφέ, ένα ποτάκι έστω για να δροσιστείς.

Μόνο που το βραδάκι δεν έρχεται μόνο του φαίρνει μαζί και υγρασία κι εσύ σκέφτεσαι γιατί σου κατσαρώνει το μαλλί και δυσκολεύεσαι να αναπνέυσεις...42 βαθμοί υπό σκιά είναι αυτοί, δεν είναι παίξε γέλασε!

Και σου απομένει έτσι αργά το απόγευμα γύρω στις 7... Ο ήλιος κάνει βουτιά στη θάλασσα κι όλα είναι υπέροχα για 1-2 ώρες. Είμαι σίγουρη πως αν κάνω πολλή ησυχία θα ακούσω εκείνη την ώρα το ξεφύσημα του ήλιου που δροσίζεται... 6:30 ώρες μέχρι τις 7...Θα αντέξω!

Το πήρα το πτυχίο... στα 4 χρόνια ακριβώς! Όχι γιατί είμαι εξυπνότερη από τους άλλους αλλά επειδή πιέστηκα. Και εδώ ακριβώς είναι που ξεπροβάλλει το μεγάλο ερώτημα...Γιατί πιέστηκα;;!!;;

Τί κατάλαβα; έχω ένα πτυχίο στο χέρι με μεγάλη ζήτηση στην αγορά εργασίας και την ουρά μου στα σκέλια γιατί φοβάμαι να δουλέψω. Προς Θεού δε φοβάμαι τη δουλειά από άποψη κούρασης ή ότι δεν θα έχω πελατεία, αλλά μήπως κάνω λάθη, μήπως δεν καταφέρω να πείσω τον "πελάτη", μήπως δεν έχω αποτέλεσμα.

Όλοι κάνουν λάθη το ξέρω. Αρχή είναι θα μου πείς και εντάξει είναι αναμενόμενα τα λάθη, αν δεν τα κάνεις δεν θα μάθεις. Τί γίνεται όμως αν τα πιθανά αυτά λάθη έχουν άμεσο αντίκτυπο στην υγεία του πελάτη; Οι ανησυχίες μου είναι μάλλον λόγω απειρίας... ωραία λοιπόν πώς θα αποκτήσω πείρα αν δεν κάνω λάθη;

Και επανέρχομαι στο γιατί πιέστηκα; Όταν είσαι φοιτητής έχεις ένα ελαφρυντικό. Και να δουλεύεις αυτό που σπουδάζεις για να σπουδάσεις, πάλι είναι αλλιώς. Λες ένα συγγνώμη δεν το ξέρω αυτό ή θα το κοιτάξω και θα σας πω και τελείωσες! Αλλά εγώ βιάστηκα να τελειώσω. Είχα μάλιστα το θράσσος να λυπάμαι αυτούς που τελείωναν στα 6-8 χρόνια.

Απ΄την αλλή μπορεί να είμαι και αχάριστη ή και τελειομανής. Δε με φτάνει που έχω ένα τόσο καλό πτυχίο και το πήρα πριν κορεσθεί το επάγγελμα, έχω ανησυχίες μήπως δεν είμαι αρκετά αποδοτική. Οι άλλοι δηλαδή που βρίσκουν μόνο πόρτες κλειστές τί να πουν; Εγώ τις βρίσκω ανοιχτές και ανησυχώ μήπως δεν αρέσει στον πελάτη για παράδειγμα ο καναπές;

Μάλλον ο λόγος για όλες τις ανησυχίες μου είναι η αρχική απορία: γιατί πιέστηκα.