Απόψε θέλω να κρυφτώ κάτω από τα σκεπάσματα μου και να μείνω εκεί μήπως σβηστεί για λίγο η θλίψη. Δεν το καταλαβαίνεις πόσο πολύ με επηρεάζουν τα πάντα, μικρά και μεγάλα. Έχω γίνει σαν μεταξωτό που με το παραμικρό τσαλακώνει. Σαν λευκό μεταξωτό που με το παραμικρό λεκιάζει.
Τιμωρία... την αξίζω.
Πλέον δεν βλέπω χαρούμενες μικρές στιγμές στην καθημερινότητα μου. Όλα είναι ανούσια και αυτό με φθήρει. Αν δεν ήμουνα τόσο δυνατή και πεισματάρα θα είχα ήδη φύγει. Αν δεν ήμουνα τόσο αδύνατη και καταδεκτική θα είχα πάλι φύγει. Τί με κρατάει εδώ;
Ένας καλός καφές και η κουβέντα μαζί σου το μόνο που με ευχαριστεί. Το μόνο που με κάνει να χαμογελάω. Αυτό όμως δεν το ξέρεις, δεν στο έχω πει. Κι αν στο 'χω πει δεν πρέπει μάλλον να το έχεις καταλάβει. Δεν πρέπει να το έχω καταλάβει ούτε κι εγώ.
Τιμωρία...την αξίζω.
Εσύ πόσο γλυκά θα κοιμηθείς απόψε;
