Γυάλινη καρδιά

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Νίκος Αντύπας
Ερμηνευτές: Μαρινέλλα

Τα σκούπισα, τα μάζεψα
τα θρύψαλα της γυάλινης καρδιάς μου
Με τόσο πόνο χάζεψα
πώς γλίστρησε απ'τα χέρια ο έρωτάς μου


Τα σκούπισα τα μάζεψα
τα θρύψαλα της γυάλινης κάρδιας μου
Τ'απίστευτο σημάδεψα
πώς μου 'φυγε απ'τα χέρια ο έρωτάς μου

'Αμμος ήτανε, προτού γυαλί να γίνει
γάμος ήταν, που δεν ήτανε να γίνει
Ο,τι ήτανε χρειάστηκε, χρειάστηκε καμίνι
για να λιώσει, τόσο διάφανο να γίνει

Μα τα'χει αυτά ,το γυάλινο
το μέσα, το κρυστάλλινο
να σπάει
Κοιτάς τα λαμπυρίσματα
που πάει πια
τα παίρνει το φαράσι

Μα τα'χει αυτά ο έρωτας
σαν έρωτας να'ρθει
και να περάσει
Μια πρόσθεση μια αφαίρεση
ας έκανε μια εξαίρεση
μια στάση..

Μάζεψα για άλλη μια φορά τα μπογαλάκια μου και την έκανα...

Αυτή τη φορά δυσκολεύτηκα να το παίξω δυνατή όπως τις άλλες φορές. Δεν ήθελα να είμαι δυνατή. Ήθελα να κλάψω, να χτυπηθώ, να φωνάξω. Αλλά δεν μπορούσα. Έπρεπε να το παίξω πάλι δυνατή. Διαφορετικά οι γύρω μου θα το εκλάμβαναν πως το κάνω επειδή δε θέλω να φύγω κι εγώ ήθελα να φύγω. Ήθελα να φύγω γιατί δεν είμαι έτοιμη για όλα αυτά που με περιμένουν (ακόμη) πίσω. Μήπως στην τελική αυτό κάνω σε όλη μου τη ζωή; παίρνω τα μπογαλάκια μου και φεύγω για να αποφύγω τις δυσκολίες; Δε νομίζω.

Βρίσκω πάλι τον εαυτό μου να περιμένει σε μια στάση λεωφορείου με αναμένο τσιγάρο κι απόμακρο βλέμμα. Ποιός είπε ότι οι πολυπολιτισμικές πόλεις αγκαλιάζουν και αποδέχονται όποιο ξένο χτυπήσει την πόρτα τους; Εμένα δε με αγκάλιασε κανείς. Γι αυτούς είμαι το ηλίθιο ελληνάκι που δεν καταλαμβαίνει τί του γίνεται. Δε με λογαριάζουν, δε με υπολογίζουν, δε μου δίνουν σημασια. Δεν πειράζει, καλύτερα γιατί έτσι τροφοδοτείται το πείσμα μου. Ευχαριστώ λοιπόν τον ευγενικά ψυχρό και κρυόκωλο αυτό λαό. Ευχαριστώ που διαψεύσατε ακόμη ένα μύθο. Εγώ όμως, το ηλίθιο ελληνάκι, θα σας πιώ το αίμα χωρίς να το πάρετε χαμπάρι. Εγώ, η χαζή διαιτολόγος, θα σας πάρω τα σώβρακα. Εγώ, η σγουρομάλλα χαζοχαρούμενη, είμαι φτιαγμένη για τα δύσκολα και θα σας το αποδείξω. Και όχι αυτή τη φορά δε θα πάρω τα μπογαλάκια μου και δε θα φύγω.

Μόνο που να... μου λείπουν οι φίλοι μου, μου λείπει το στήριγμα μου. Ξέχασα πως είναι να γυρνάς σε ένα άδειο σπίτι. Ξέχασα πως είναι να μην έχεις κάποιον που να καταλαβαίνει τί συμβαίνει χωρίς καν να του το εξηγήσεις. Πού θα πάει θα στρώσω. Δεν είναι η πρώτη φορά. Είμαι άλλωστε από τους τυχερότερους ανθρώπους πάνω στη γή, έχω φίλους ανθρώπους που όταν θέλουνε κάτι ζεστό να πιούνε δε φτιάχνουνε τσάι αλλά καφέ και τον φτιάχνουν και μερακλήτικο!