Χρηστος Κατσικας
Πριν δύο χρόνια ο πατέρας μου υποστήριζε ότι μπορεί να πάρεις πτυχίο σε άλλο τομέα και να δουλεύεις σε άλλο άσχετο. Είχα διαφωνήσει απόλυτα. Πριν ένα χρόνο προφήτεψε ότι σε "αυτή τη δουλειά δε θα κάτσεις πολύ καιρό - δε θα αντέξεις". Τον είχα βγάλει τρελλό. Πριν έξι μήνες δήλωσε "θα σου δώσουν αύξηση για να σε κρατήσουν". Του είπα ότι αποκλείετε. Πριν 2 εβδομάδες έδωσα την παραίτηση μου. "Εμένα με συγχωρείτε, θα κατέβω σ'αυτή τη στάση για να πάρω το επόμενο".
Όλα γίνονται
Όλα αρχίζουν ξανά
Δε σταμάτησε ο χρόνος
Σε ταξίδι κρυφό για το πουθενά
Κάποιος έφυγε μόνος
Όλα γίνονται
Το ποτάμι κυλάει
Και η ζωή μια σταγόνα
Μες το κύμα
Παφλάζει,παίζει,γελάει
Κι ονειρεύεται ακόμα...
Αλλάζω λοιπόν λεωφορείο και διαδρομή και έχω αποθέσει τις ελπίδες μου για ένα καλύτερο αύριο σε μια νέα δουλειά. Χάρτη για να βρώ το δρόμο μου, να ξέρω που πηγαίνω, ακόμα δεν βρήκα. Κρατάω μόνο μια πυξίδα που δείχνει προς τα πού είναι ο τομέας μου και νομίζω πως ίσως και να έχω ευθυγραμμιστεί...
Είμαι έτοιμη λοιπόν να ανέβω σ'ένα καινούργιο λεωφορείο και παρόλο που έβαλα όσες δικλείδες ασφαλείας μπορούσα για να μειώσω το ρίσκο και τον κίνδυνο, νιώθω λες και είμαι έτοιμη να κάνω ελεύθερη πτώση. Θα ανοίξει άραγε το αλεξίπτωτο;
Πήρα τη σωστή απόφαση ή απλά είμαι πολύ περήφανη για να συνεχίσω να είμαι ένας από τους τέσσερις στους δέκα της ετεροαπασχόλυσης; Γιατί το κερασάκι και η σαντυγί στην τούρτα που με έσπρωξαν να αφήσω το παντεσπάνι για την φραντζόλα ήταν αυτή η ετεροαπασχόλυση...Απ'την άλλη πάλι σκέφτομαι (παρηγοριά στον άρρωστο θα μου πεις) πως με την φραντζόλα μια χαρά και χορτάνεις και ικανοποιήσε ενώ με το παντεσπάνι μια αναγούλα σου 'ρχετε.
Οι φωνές στο κεφάλι μου τώρα έχουν αλλάξει τροπάριο - δεν είναι πια διατακτικές (σήκω, κάτσε, φύγε, μείνε) αλλά ερωτηματικές και περιορίζονται στο εξής:
"Που πας κοπέλα μου; Ξέρεις που πάς;"
