Η Πολις-Καβάφης

Είπες:"Θα πάγω σ'άλλη γη, θα πάγω σ'άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή.
Κ'ειν'η καρδιά μου-σα νεκρός-θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μείνει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα".

Καινούργιους τόπους δεν θα βρεις, δε θαβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ'ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού-μη ελπίζεις-
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη τη μικρή, σ'όλην την γη την χάλασες.

Σήμερα ο καθρέφτης μου δεν μου μιλάει...

Νιώθω υπόλογη για το ποιά είμαι. Σαν να πρέπει να ζητήσω συγγνώμη για το παρελθόν μου, ερωτικό και μη. Δε μπορώ να δικαιολογηθώ. Λυπάμαι αν σε απογοήτευσα. Πιο πολύ λυπάμαι που δεν είμαι μια λευκή κόλλα χαρτί να γράψεις πάνω μόνο εσύ. Δεν το λέω με ειρωνία, το εννοώ. Αυτό θα ήθελα να είμαι, ένα κομμάτι χαρτί στην τσέπη σου.

Δεν τα πάω καλά με τις λέξεις... λένε οι λέξεις τόσα όσο οι πράξεις; το άγγιγμα;

Φοβάμαι... μην μ'αφησεις!