Όσο κι αν θέλει κάποιος να το αρνηθεί ή να το απορρίψει, οι ταινίες και οι σειρές στην τηλεόραση ή στον κινηματογράφο πλάθουν αντιλήψεις (perceptions). Αυτό που με εκνευρίζει τώρα τελευταία αφορά την εργασιακή απασχόληση των πρωταγωνιστών. Για κάποιο λόγο έχω την εντύπωση ότι όλοι απασχολούνται σε κυβερνητικές υπηρεσίες - δεν εξηγείται διαφορετικά.
Ο Χόρχε ξεκινάει με το φτυάρι στον ώμο στις 8 το πρωί και επιστρέφει αποκαμωμένος από τη δουλειά την ώρα του μεσημεριανού φαγητού. Το απόγευμα πάει για παγωτό με τη φίλη του στην πλατεία. Η Κακουράτου (ακόμα και τότε που στις σειρές έκανε την 30ρα προξενήτρα και όχι την ξεμωραμένη γιαγιά) επιστρέφει "ποσταμένη που τη δουλειά" την ώρα του μεσημεριανού και η "κκελέ της εν καζάνι". Το απόγευμα πάει για ψώνια στα καταστήματα και μετά για καφέ στο Hilton. Ο Πάνος Μιχαλόπουλος γυρνάει από το ιατρείο του την ώρα του μεσημεριανού κι ας είχε 2 γέννες σήμερα. Το απόγευμα πάει τον σκύλο για βόλτα και την πέφτει στη νταντά.
Αποδεδειγμένα όσοι δουλεύουν ιδιωτικό ωράριο έχουν πολύ κουλ δουλειές. Είναι συνήθως αστυνομικοί που όχι δεν περιμένουν στη έξοδο προς Τσέρι για να σε γράψουν, αλλά κρατάνε όπλα και κυνηγούν στο σκοτάδι της νύχτας (και με κακή λήψη) εμπόρους ναρκωτικών. Άλλες φορές είναι δικηγόροι και σε brainstorming meetings ανακαλύπτουν πως ο δολοφόνος μάλλον δεν είχε πλύνει τα χέρια του μετά την τουαλέτα. Τώρα που το καλοσκέφτομαι η πλειοψηφία των επαγγελμάτων που φεύγουν από το σπίτι τους πρωί και επιστρέφουν βράδυ περιορίζεται σε αυτά τα δύο επαγγέλματα. Και ακόμη κι αυτοί δεν δουλεύουν συνέχεια αυτό το ωράριο! Μόλις τελειώσει η υπόθεση λιάζονται στα πάρκα. Λες κι όλη τους η δουλειά είναι μια υπόθεση.
Ουδής λόγος για τους λογιστές, για τους ασφαλιστές, για τους διαφημιστές, για τους γραφίστες, για τους αρχιτέκτονες, για τους μηχανικούς κλπ. Αυτοί ή βρίσκονται την ώρα του μεσημεριανού στο τραπέζι ή δεν αναφέρονται στην ταινία. Ή κυβερνητικός ή κουλ ή ανύπαρκτος!
Ο πατέρας μου ανησυχούσε πάρα πολύ γιατί έβλεπα φανατικά Μπέβερλι Χιλς. Η όλη του ανησυχία ήτανε μην επηρεαστώ και πιστέψω πως στη ζωή τα πράγματα είναι όπως στη σειρά και να θέλω να αλλάζω ερωτικούς συντρόφους με την ίδια συχνότητα και πολυπλοκότητα. Ούτε που του πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι οι ερωτικές τηλεοπτικές ανακατωσούρες δεν με άγγιξαν αλλά μεγάλωσα πιστεύοντας πως ή έχεις κουλ δουλειά ή είσαι σπίτι για μεσημεριανό.
Είμαι λοιπόν το θύμα μιας απάτης. Μιας σκηνοθετημένης κυριολεκτικά μπλεκτάνης. Κάποιος θα μπορούσε να πει πως αν δεν είναι κουλ η δουλειά σου τότε ποιός να κάτσει να την κάνει ταινία και ακόμη πιο σημαντικό ποιός να κάτσει να την δει. Σύμφωνοι. Μήπως όμως το "οι σκηνές που εξελίσσονται στην ταινία ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα" να το κάνανε πιο λιανά; Στο κάτω κάτω άλλο το να δημιουργείς αντιλήψεις και άλλο ψευδαισθήσεις.
Μήπως μόλις ανακάλυψα πως ο τροχός είναι στρογγυλός;
