Το πήρα το πτυχίο... στα 4 χρόνια ακριβώς! Όχι γιατί είμαι εξυπνότερη από τους άλλους αλλά επειδή πιέστηκα. Και εδώ ακριβώς είναι που ξεπροβάλλει το μεγάλο ερώτημα...Γιατί πιέστηκα;;!!;;

Τί κατάλαβα; έχω ένα πτυχίο στο χέρι με μεγάλη ζήτηση στην αγορά εργασίας και την ουρά μου στα σκέλια γιατί φοβάμαι να δουλέψω. Προς Θεού δε φοβάμαι τη δουλειά από άποψη κούρασης ή ότι δεν θα έχω πελατεία, αλλά μήπως κάνω λάθη, μήπως δεν καταφέρω να πείσω τον "πελάτη", μήπως δεν έχω αποτέλεσμα.

Όλοι κάνουν λάθη το ξέρω. Αρχή είναι θα μου πείς και εντάξει είναι αναμενόμενα τα λάθη, αν δεν τα κάνεις δεν θα μάθεις. Τί γίνεται όμως αν τα πιθανά αυτά λάθη έχουν άμεσο αντίκτυπο στην υγεία του πελάτη; Οι ανησυχίες μου είναι μάλλον λόγω απειρίας... ωραία λοιπόν πώς θα αποκτήσω πείρα αν δεν κάνω λάθη;

Και επανέρχομαι στο γιατί πιέστηκα; Όταν είσαι φοιτητής έχεις ένα ελαφρυντικό. Και να δουλεύεις αυτό που σπουδάζεις για να σπουδάσεις, πάλι είναι αλλιώς. Λες ένα συγγνώμη δεν το ξέρω αυτό ή θα το κοιτάξω και θα σας πω και τελείωσες! Αλλά εγώ βιάστηκα να τελειώσω. Είχα μάλιστα το θράσσος να λυπάμαι αυτούς που τελείωναν στα 6-8 χρόνια.

Απ΄την αλλή μπορεί να είμαι και αχάριστη ή και τελειομανής. Δε με φτάνει που έχω ένα τόσο καλό πτυχίο και το πήρα πριν κορεσθεί το επάγγελμα, έχω ανησυχίες μήπως δεν είμαι αρκετά αποδοτική. Οι άλλοι δηλαδή που βρίσκουν μόνο πόρτες κλειστές τί να πουν; Εγώ τις βρίσκω ανοιχτές και ανησυχώ μήπως δεν αρέσει στον πελάτη για παράδειγμα ο καναπές;

Μάλλον ο λόγος για όλες τις ανησυχίες μου είναι η αρχική απορία: γιατί πιέστηκα.