Το περηφανευούσουν ότι δεν έχεις φάει πόρτα στη ζωή σου. Ότι είχες την ικανότητα να κάνεις τους ανθρώπους να σου ανοίγουν τις πόρτες και να σε αφήνουν να προχωρήσεις. Όταν ήξερες ότι αυτή η πόρτα δεν θα σου ανοιχτεί γιατί δεν ανήκεις στο δωμάτιο που οδηγεί απλά δεν την κτυπούσες, αλλά αν ήθελες πάρα πολύ να μπείς στο δωμάτιο έβρισκες ένα παραθυράκι και τρύπωνες έστω για λίγο...

Τον τελευταίο καιρό σου έκλεισαν πόρτες στη μούρη απανωτά. Πόρτες που οδηγούσαν σε δωμάτια που και ανήκεις και ήθελες πάρα πολύ να μπείς. Κι αυτό γιατί υποτιμούν τα χρόνια που πέρασες σε συγκεκριμένα έδρανα, την δουλειά σου, τις γνώσεις σου. Χωρίς καν να ελέγξουν αν αυτό όντως ισχύει. Έφαγες πόρτα για την "καταγωγή" σου, για το ποιά είσαι. Για να σου χρυσώσουν το χάπι σου πρότειναν να πας να κτυπήσεις άλλες πόρτες δωματίων στα οποία ανήκουν άνθρωποι "σαν εσένα".

Τώρα φοβάσαι και θέλεις να κρύψεις το κεφάλι σου μέσα στη γή να μην βλέπεις, να μην ακούεις, να περάσει το κακό. Θέλεις να στρουθοκαμηλίσεις. Παρόλα αυτά δεν το κάνεις και μένεις με το φόβο να σε κεντρίζει, να σε κάνει ιδιότροπη, καχύποπτη. Αν αυτό που ένιωθες ήταν απλά απογοήτευση τότε θα το ξεπερνούσες, θα το άφηνες πίσω σου. Δεν είναι όμως, είναι απογοήτευση και φόβος μαζί.

Το ξέρω πως σε όλους τυχαίνει σε κάποια φάση της ζωής τους. Το ξέρω πως δεν θα έπρεπε να μεμψιμοιρώ. Την απογοήτευση ξέρω πώς να την ξεπεράσω, το φόβο όμως πώς τον πολεμάς;