Είπες:"Θα πάγω σ'άλλη γη, θα πάγω σ'άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή.
Κ'ειν'η καρδιά μου-σα νεκρός-θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μείνει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα".
Καινούργιους τόπους δεν θα βρεις, δε θαβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ'ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού-μη ελπίζεις-
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη τη μικρή, σ'όλην την γη την χάλασες.
Σήμερα ο καθρέφτης μου δεν μου μιλάει...
1 σχόλιο:
ΠΟλύ σωστό ποίημα.
Και ειδικά για Έλληνες γκέι, αλλά όχι μόνο.
Τα κόμπλεξ, τα βιώματα που ρίζωσαν στη ζωή ενός ανθρώπου, θα τον ακολουθούν πάντα. Όπου πάει, άσχετα από πόλεις και συνθήκες.
Πάντα κάτι θα τους φταίει, αλλά δε θα ξέρουν τι είναι. Κάτι δε θα τους αρέσει, όμως δε θα μπορούν να το εντοπίσουν. Θα τους ακολουθεί η Πόλις, δηλαδή τα άσχημα βιώματα που έζησαν σε κάποιες κρίσιμες στιγμές...
Δημοσίευση σχολίου