Χθες αρρώστησε ο παππούς και τον πήγαμε στις πρώτες βοήθειες...
Στεκόμουνα την παραπάνω ώρα δίπλα του και του έφτιαχνα την μάσκα οξυγόνου...
-Καλά είσαι παππού;
-Στην ταμπέλα σου να γράψεις με μεγάλα γράμματα το όνομα σου και από κάτω απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Λονδίνου!
-Μα παππού στο Νοττινγκχαμ ήμουνα...
-Ναι σωστά... το Λονδίνο μην ξεχάσεις να γράψεις!

Ο παππούς πριν 10 χρόνια όταν τον βάζανε στο νοσοκομείο τράβαγε τους ορούς και τα καλώδια και τα έβγαζε, έβριζε τις νοσοκόμες, έβαζε τις παντόφλες του και τη ρόμπα του και κινούσε να φύγει...Τον παππού όμως χτές δεν τον ένοιαζαν ούτε οι οροί ούτε η μάσκα... τα εγγόνια του τον ένοιαζαν...
-παππού κρυώνεις;
-ο νέος διευθηντής της αδερφής σου, δεν τον ξέρω, να ρωτήσουμε να μάθουμε για αυτόν, να του πούμε καμιά καλή κουβέντα να την προσέξει...

Τα λατρεύει τα εγγόνια του... τη δασκάλα, τον στρατιώτη, τον μικρό και την ξενιτεμένη, εμένα. Τα καλοκαίρια το βραδάκι καθόμασταν όλοι γύρω του και μας έλεγε παραμύθι...ένα παραμύθι με βασιλόπουλα και άλογα και δάση και πριγκιποπούλες που κρατούσε ένα καλοκαίρι ολόκληρο και δεν τελείωνε...
-θα σε αφήσουν λίγο μέσα να ξεκουραστείς παππού
-ο ξάδερφος σου έχει άδεια αύριο να πεις στη γιαγιά να μαγειρέψει καλό φαΐ...

Όλοι νιώθαμε δέος για τον παππού, για την άσβεστη φωτιά του. Είχε δυνατή φωνή που δεν την ύψωσε όμως ποτέ στα εγγόνια του. Πήγα σήμερα πάλι να τον δώ για λίγο... κοίταξα τί είχανε γράψει οι νοσοκόμες, τα φάρμακα του, τον ορό του, τα μελανώματα στα χέρια του...
-έκανες πυρετό παππού;
-Γιώργο μου (έτσι με φωνάζει από μωρό) με αγαπάς;
Πρώτη φορά με ρώτησε κάτι τέτοιο. Κόμπιασα... Σαν ερώτηση μικρού παιδιού που θέλει στοργική επιβεβαίωση. Κρατήθηκα να μην βουρκώσω.
-Φυσικά και ναι παππού μου! Είναι πράγματα αυτά να τα ρωτάς;
Ο παππούς λοιπόν, ο παλαιά νευρικός, υπερκινητικός και ξεροκέφαλος, εξαντλημένος από τις αρρώστιες, ξαπλωμένος σε ένα άθλιο δωμάτιο του παθολογικού, με βλέμμα απλανές και χαμένο ζητά μόνο αγάπη...

Αυτός ο παππούς κάτι παραπάνω ξέρει...