γέννημα του 83 αλλά ετών 33

Σήμερα ξανάνιωσα...

Θυμάμαι όταν είχα πάει για τις συνεντεύξεις ήθελα τόσο πολύ να με πάρουν που είχα βάλει σκοπό μου να τους πείσω πως "είμαι εξάρτημα εγώ της μηχανής σας κι ο γιος μου τ'ανταλλάκτικο, θα'μαι ντάξει μια ζωή στη δούλεψη σας είμαι απο άριστο υλικό" παραβλέποντας τους υπόλοιπους στίχους του τραγουδιού.

Έβγαλε λοιπόν η μικρή Ζετούλα τα τζην και τα αθλητικά παπουτσάκια, φόρεσε ταγιέρ και γόβες και πήρε και ένα χαρτοφύλακα στο χέρι. Τα μαλλιά δεν άλλαξαν, χαίτη αγέρωχη σαν λιονταριού που έχει φάει όλη την αυγουστιάτικη υγρασία της Νήσου και μετά ξάπλωσε στον Όλυμπο στο καταχείμωνο για τέλειο φιξάρισμα.

Τί άλλαξε; η ενέργεια στα σίγουρα... όλη την εβδομάδα πήγαινε-έλα και το Σαββατοκύριακο ακίνητη, σαν σε κόμμα, για επαναφόρτιση. Συναναστρέφομαι ανθρώπους 30-φεύγα, τρώω σε καλά εστιατόρια επαγγελματικά δείπνα, πίνω κόκκινο κρασί στο μεγάλο ειδικό ποτήρι (για νεροπότηρο ούτε λόγος μπροστά σε κόσμο), χρησιμοποιώ cooperative language (I strongly recommend=τσακίσου κάνε αυτό που σου λέω) και μου απευθύνονται στον πληθυντικό. Αυτά τώρα δεν είναι συμπτώματα 30αρας;

Απόψε όμως τα πράγματα κύλισαν λίγο διαφορετικά...

Η Ζετούλα φόρεσε το τζην της και τα αθλητικά της παπουτσάκια, τα μαλλιά είπαμε είναι στανταρτ, πήρε μια μπύρα στο χέρι και μπήκε θριαμβευτικά σε μια αίθουσα γεμάτη κουστούμια, γραβάτες, καπνιστό σολωμό και σίζαρ'ς σάλατ με μπανάνα. Στάθηκα μπροστά μπροστά, ούτε ένα μέτρο από την σκηνή. "Wind of change", "Send me an Angel", "Rock you like a hurricane", "Holliday", "Still loving you"... τσίριξα, τραγούδησα, χειροκρότησα...

Βγαίνοντας από το συνεδριακό έριχνε χιόνι, τρελλό χιόνι...

Η Ζετούλα πήρε ταξί για το ξενοδοχείο πληρωμένο από την εταιρεία, μόνο που εκτός από το τζήν και τα αθλητικά παπουτσάκια φόραγα και κάτι άλλο... το χαμόγελο των εικοσιτριών και μόνο μου χρόνων... μέχρι και ο ρεσεψιονίστ κατάλαβε τη διαφορά.