hush little baby don't you cry...

Can you hear me scream inside?
Την ακούς τη σιωπή; Τόσο εκκωφαντική...
Θα φτιάξω ένα κάστρο - ένα απόρθητο κάστρο
και θα τη φυλάξω μέσα σ'αυτό
Σ'αυτό το κάστρο δε θα χωράει ούτε η αγάπη, ούτε το δάκρυ ούτε καν η δικιά μου φωνή...
Την ακούς τη σιωπή; Σε 'μένα μιλάει...
Μιλάει για αποφάσεις, πράξεις και διαβήματα
στα δικά μου τα βήματα πρέπει να ταιριάξει ένας δρόμος
Δρόμοι μονοπάτια και λεωφόροι
κι η σιωπή μου δε λέει να γαληνέψει...
"Δεν λες κουβέντα
Κρατάς κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα"

Ιδού η γενιά του Μικρού μου Πόνυ και του Μπέβερλυ Χίλς

Ναι, μ'αυτά μεγαλώσαμε. Κάπου μεταξύ απόλυτου ρομαντισμού και softcore "άλλαξε ο κολιές και έγινε βραχιόλι". Κι ύστερα ήρθε η άνοιξη, βγήκε το ουράνιο τόξο και ο Ντύλαν τα 'φτιαξε με την Μπρέντα. Welcome sir to Cyprus, Goats and Monkeys!

Εδώ είναι το Μπέβερλυ Χιλς. Εδώ το casting είναι περιορισμένο και παραμένει το ίδιο με ελάχιστες αλλαγές σε κάθε σεζόν και καθόλη τη διάρκεια τους. Γι'αυτό και τα φτιάχνεις με το φίλο του συμμαθητή σου που τον ξέρεις εδώ και 3 σεζόν και τα είχε με την πρώην καλύτερη σου φίλη αλλά χώρισαν γιατί αυτή τα έφτιαξε με το συμμαθητή σου. Εδώ οι κομπάρσοι γίνονται πρωταγωνιστές και τούμπαλιν.

Εδώ είναι η Μαγική Κοιλάδα. Εδώ κάνουμε βόλτες πάνω στο ουράνιο τόξο και πάντα στο τέλος μαθαίνουμε το προφανές. Αυτό που όλοι οι άλλοι γνώριζαν απ'την αρχή αλλά εμείς έπρεπε να πάθουμε για να μάθουμε. Εδώ αγαπάμε με την καρδιά μας, γελάμε με την καρδιά μας, παίζουμε με την καρδιά μας. Και έχουμε όμορφες χαίτες, ο καθένας στο χρώμα που του αρέσει κι ας μην ταιριάζει μ'όλα τα υπόλοιπα πάνω του, κι ας μη συμφωνεί με κανένα γνωστό χρωματικό κανόνα.

Ἂς παίζουν τώρα μελοδράματα στὰ σκηνικὰ τῶν σταυροφόρων Λουζινιά
κι ἂς φλομώνουμε μὲ τὸν καπνὸ ποὺ μᾶς κουβάλησαν ἀπὸ τὸ βοριά.
Ἄσ᾿ τους νὰ τρώγουνται καὶ ν᾿ ἀνεμοδέρνουνται ὡσὰν τὸ κάτεργο ποὺ δένει μοῦδες·
Καλῶς μᾶς ἤρθατε στὴν Κύπρο, ἀρχόντοι. Τράγοι καὶ μαϊμοῦδες!

Γ.Σεφέρης
Ἐγκλείστρα, 21 Νοεμ. ῾53

Η Χιονάτη και οι 7 Νάνοι ή το πώς έμαθα να αγαπώ τον καθρέφτη μου

- Καθρέφτη καθρεφτάκι μου, ποιά είναι η ομορφότερη στον κόσμο;

- Η Ζιζέλ ή ίσως και η Ναόμι μεγαλιοτάτη...

Η κακιά μητριά της Χιονάτης δεν ζει μόνο στα παραμύθια. Ζει γύρω μας, δίπλα μας, μέσα μας. Μονάχα που αυτή είχε τη δύναμη (ή έτσι πίστευε) να καταστρέψει την Ζιζέλ και έτσι να αναγνωριστεί επιτέλους η αξία της, η μοναδική και ανεπανάληπτη ομορφιά της. Η κακιά μητριά, είναι το κορίτσι της διπλανής πόρτας - όχι η Χιονάτη. Η κακιά μητριά είναι το θύμα της γυναικείας μας ματαιοδοξίας και εμείς μπροστά σ'ένα καθρέφτη ακούμε πάντα την ίδια απάντηση "η Ζιζέλ ή ίσως και η Ναόμι...".

Η μαγεία του Καθρέφτη κρύβεται στις απαντήσεις του, στο πώς αυτός βλέπει πράγματα που εμείς δεν βλέπουμε. Ο Καθρέφτης δεν λέει πάντα την αλήθεια, γιατί το μυαλό μας δεν βλέπει πάντα καθαρά. Παιχνίδια που σου κάνει ο νους καμιά φορά... Πάνω σε ποιά βάση δεδομένων στηρίζει τις απαντήσεις του ο Καθρέφτης; Και βάση ποιών κριτηρίων κτίστηκε αυτή η βάση; Ποιός ειδικός έκανε ποτέ λόγο για BMI <18; Ποιός τρελλός επιστήμονας με το χέρι στο ευαγγέλιο δήλωσε πως λίπος <12% είναι θεμιτό για μια γυναίκα; Και στο κάτω κάτω γιατί η Χιονάτι επειδή είναι άσπρη σαν το χιόνι, να είναι η ομορφότερη ;


Παγιδεύουμε τον εαυτό μας σε ένα κλουβί από καθρέφτες. 360 μοιρών πλήρης, σφαιρική αντανάκλαση. Μαλλιά, πόδια, λεκάνη, στήθος, χέρια, καρδιά... καρδιά; Πώς πέθανε η κακιά μητριά; Την κυνήγησαν οι 7 νάνοι μέχρι την άκρη ενός γκρεμμού, όπου σκόνταψε και χάθηκε. Η κακιά μητριά ήταν παντρεμένη με τον βασιλιά αλλά άφησε 7 νάνους να την οδηγήσουν στο θάνατο. 7 μικροσκοπικά ξωτικά, 7 πλάσματα της φαντασίας, της στέρησαν την πραγματικότητα.

Σταμάτα επιτέλους να πιστεύεις σε παραμύθια...

Σημείωμα

Κάνε λιγάκι υπομονή... όχι πολύ, να μέχρι τις έξι...
Κι οταν κλείσει η πόρτα τότε στο υπόσχομαι θα απελευθερωθείς...
Θα σ'αφήσω να φωνάξεις με όλη σου τη δύναμη και να σπάσεις αυτή τη μεμβράνη που κρατάει το χείμαρο...
Κάνε λιγάκι υπομονή... τρεις η ώρα... να μέχρι τις έξι...

Ψιθυριστά

Σαν θάλασσα που αγγαλιάζει τα καράβια
τα ταξιδεύει από λιμάνι σε λιμάνι και κάθε τους σταθμός μοιάζει με μικρή γιορτή
κι άλλωτε πάλι τα δυσκολεύει, τα μαλλώνει,
σαν παιδιά που κλέψαν το γλυκό μέσα απ'το βάζο και δεν τ΄αφήνει να το γευτούν

Σαν τα φύκια που τα ξεβράζει η θάλασσα
και σαν τα κοχύλια που ξεβράζει η θάλασσα
και παιδιά που γελώντας τα ξεδιαλέγουν
λες και τα κοχύλια είναι το γλυκό μεσα στο βάζο

Γεύση γλυκιάς σοκολάτας που την ξεβγάζεις με ξηρό κόκκινο κρασί
ένα δίδυμο που ποτέ σου δεν το είχες σκεφτεί
κι όμως η αρμονία του σε τρομάζει, επιδεικτικά και ευχάριστα
αυτό σου είχαν πει είναι το μεγαλείο τους, αυτό και η κατάληξη τους

Δεν μιλάς, λες πως έτσι ηρεμεί η ψυχή σου, έτσι γαληνεύεις τη θάλασσα
μα όταν η θάλασσα είναι γαλήνια δεν ξεβράζει κοχύλια
Κοχύλια, μαργαριτάρια, καράβια, σπιτικό γλυκό, και ξηρό κόκκινο κρασί,
όλα αυτά είσαι εσύ
Λιμάνι, χέρια παιδιών, σοκολάτες και φύκια,
ότι απομένει άσε να είμαι εγώ
Δεν σβήνει το φεγγάρι, όσο δυνατά κι αν φυσήξεις...

Between the lines!

Η επιστολή που θα ήθελα να γράψω:

Αγαπητέ Μάστρε,

Με αυτή μου την επιστολή θα ήθελα να σας γνωστοποιήσω την απόφαση μου να αποχωρήσω από την εταιρεία σας. Δε θα ήθελα για κανένα λόγο να παρεξηγηθεί η χρήση της λέξης μάστρε σε αυτή την επιστολή και γι αυτό θα ήθελα να σας ξεκαθαρίσω ότι η λέξη δε χρησιμοποιείται για να προσδόσει σε εσάς τον τίτλο του μέγα μάστρου ή έστω μάστορα. Η λέξη σκοπό έχει να σας θυμήσει πως εσείς συμπεριφέρεστε στο προσωπικό της εταιρείας σαν να είναι μισταρκοί, δουλάρες του κερατά. Κάτι που δε χάνετε ευκαιρία να δείξετε και στους πελάτες σας που σε αντίθεση με αυτό που πιστεύετε, δεν κάνει καθόλου καλή εντύπωση.

Θα θυσιάζατε τα πάντα στο βωμό του χρήματος. Εκμεταλεύεστε οικονομικά την κάθε κατάσταση. Επιβάλλετε έξτρα υπηρεσίες στους πελάτες σας οι οποίες δεν είναι απαραίτητες, απλά και μόνο για να βγάλετε χρήματα. Και ναι μπορώ να το αποδείξω. Επίσης μπορώ να αποδείξω ότι δεν είστε ικανός να παράγετε κάτι καινούργιο και γι'αυτό αφήνεστε στο μεγαλείο του copy paste και όχι επειδή δεν έχετε το χρόνο.

Θα ήθελα να σας υπενθυμίσω πως το ότι είμαι απόφοιτος Πανεπιστημίου μπορεί να μην με κάνει πιο έξυπνη από εσάς αλλά οπωσδήποτε πιστοποιεί ότι δεν είμαι πιο ηλίθια από εσάς. Αν υποθέσουμε λοιπόν ότι έχω ένα μέσο IQ, αυτό είναι υπέραρκετό για να αντιληφθώ τόσο εγώ όσο και οι υπόλοιποι που έρχονται σε καθημερινή επαφή μαζί σας ότι κάνετε τα πάντα για το θεαθίνε... από μέσα όμως τί είναι; Και ο Φλωρινιότης κάνει τα πάντα για το show, αυτός όμως είναι αξιοπρεπής και κάποιες φορές διασκεδαστικός. Εσείς ούτε το μικρό του δακτυλάκι.

Παρακαλώ θεωρείστε την παρούσα επιστολή ώς την επίσημη παραίτηση μου, με ημερομηνία ισχύως 10 Απριλίου 2008. Είμαι βέβαιη ότι η παραίτηση μου δεν αποτελεί έκπληξη αφού σε διάστημα 8 μηνών έχουν αποχωρήσει 8 άτομα από την εταιρεία σας. Σας ευχαριστώ για όλα όσα μου προσφέρατε το διάστημα που εργάστηκα κοντά σας.

Ειδικότερα θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για το αυτοκίνητο που μου είπατε ότι θα μου προσφέρει η εταιρεία σας για τις μετακινήσεις μου, όπως άλλωστε αναφέρετε και στο συμβόλαιο μου. Είναι ιδιαίτερα λυπηρό το γεγονός ότι τους τελευταίους 8 μήνες δεν είχατε το χρόνο να πάτε να κοιτάξετε ποιό αυτοκίνητο θα αγοράσετε για να μπορέσετε να μου παραχωρήσετε εμένα την παλιοσαραβάλλα σας με τα 300 000 χιλιόμετρα.

Από την άλλη βέβαια είμαι σίγουρη πως αυτό το πράξατε για το δικό μου καλό, μιας και αν για οποιοδήποτε λόγο είχα δυστύχημα με την παλιοσαραβάλλα η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη που υποσχεθήκατε και που επίσης προβλέπεται από το συμβόλαιο μου, δεν μπήκε ποτέ σε ισχύ και άρα θα πλήρωνα εγώ όλα τα έξοδα μου.

Θερμές ευχαριστήριες θα ήθελα να εκφράσω και για τις ευκαιρίες και δυνατότητες εκπαίδευσης που δε μου προσφέρατε. Ευτυχώς που τις υποσχεθήκατε μόνο προφορικά και δεν τις συμπεριλάβατε και αυτές στο συμβόλαιο γιατί πλέον η ύπαρξη αυτού του συμβολαίου θα μπορούσε να δικαιολογηθεί μόνο εαν είχε υπογραφτεί Πρωταπριλιά.

Θα ήθελα επίσης να σας ευχαριστήσω για τις εξής σας φράσεις που ξεστομίσατε παρουσία μου:
- Βάλεις γεναίκαν να κάμει δουλειάν τζαι περιμένεις χαϊριν;
- Πιάστε τούντο πρίντερ τζαι σύρτε το να πάει στους φτωχούς να μεν το θωρώ μπροστά μου! (Το πρίντερ το υποσχεθήκατε σε ίδρυμα παιδιών τα Χριστούγεννα. Το πρίντερ είναι ακόμα στο γραφείο γιατί δεν πήγατε ακόμα να αγοράσετε καινούργιο)
- Τούτες ούλες τες ελευθερίες να τες ξεχάσετε! Εγώ θα σας κάμνω το πρόγραμμα σας, εσας εν κόφκει ο νους σας!
- Τα πράματα να τα κάμνεις όπως σου λαλώ εγώ! Γιατί τα έκαμες έτσι; "Μα εσείς μου είπατε". Τζι αν σου πω να ππέσεις που τον γκρεμμόν εν να ππέσεις;

Τέλος θα ήθελα να σας ευχαρηστήσω που ενώ τους τελευταίους μήνες έφερνα εις πέρας τον ίδιο φόρτο εργασίας που προηγουμένως αναθέτατε σε 3 άτομα, παρόλα αυτά αφήνατε σαφείς υπόνιες ότι δεν είμαι ούτε παραγωγική ούτε αποτελεσματική ούτε εργατική.

Κλείνοντας θα ήθελα να σας θυμίσω λίγο την πρώτη συνέντευξη που μου κάνατε πριν με προσλάβετε. Με είχατε ρωτήσει τί θα με έκανε να φύγω από μιά εταιρεία στην οποία όλα πηγαίνουν ρολόϊ. Και σας θυμίζω την απάντηση μου " Αν ποτέ νιώσω ότι θίγεται η αξιοπρέπεια και η ηθική μου, δεν θα το ανεχτώ". Τα θερμά μου συγχαρητήρια λοιπόν! Όχι μόνο θίξατε την αξιοπρέπεια μου αλλά φροντίσατε να εξαντλήσετε και κάθε όριο της υπομονής μου. Και όχι στην εταιρεία σας τίποτα δεν πηγαίνει ρολόι.


Με απέχθεια



ΥΓ. Θα σας ευχόμουνα να πεθάνει το πουλί σας αλλά είμαι σίγουρη ότι ήδη είναι ψόφιο διαφορετικά δεν εξηγείται η κατάστασή σας.

Η επιστολή που έγραψα:

Αγαπητέ κύριε ΧΧΧ

Με αυτή μου την επιστολή θα ήθελα να σας γνωστοποιήσω την απόφαση μου να αποχωρήσω από την εταιρεία σας. Παρακαλώ θεωρείστε την παρούσα επιστολή ώς την επίσημη παραίτηση μου, με ημερομηνία ισχύως 10 Απριλίου 2008. Σας ευχαριστώ για όλα όσα μου προσφέρατε το διάστημα που εργάστηκα κοντά σας.

Με εκτίμηση



Talk about reading between the lines...

Δαίμονεεεεεεεεεεεεεεεες

Σκέψεις μακάβριες συνέχεια με κυνηγούν,
στιγμή δε λέω να ησυχάσω
Σαν μία κατάρα και ανάθεμα
με απειλούν,
τα λογικά μου πάω να χάσω.
Χαμένος μέσα στο κενό
λες και ακροβατώ στα όρια της παραφροσύνης
Κάτι παράξενο συμβαίνει
και εξωφρενικό,
μόνη μη μ' αφήνεις

Με κατατρέχουν, με εξουσιάζουν
φρικιά και δαίμονες
πίσω μου τρέχουν και με προστάζουν,
τα μυαλά μου έχουν γεμίσει
ιδέες έμμονες.
Δαίμονες, δαίμονες, δαίμονες...

Σκέψεις βουβές με συγκλονίζουν ασταμάτητα,
αιρετικοί και αφορισμένοι,
με κυνηγούν, με βασανίζουνε αλύπητα,
ναι, κάτι μέσα μου πεθαίνει...
Κάποιοι στα σίγουρα ζηλέψαν την αγάπη μας,
ξόρκια και μάγια θα 'χουν κάνει.
Δεν εξηγούνται αλλιώς αυτά
που μας συμβαίνουνε,
δεν το αντέχω άλλο,
Φτάνει!!!!!!!!!!

Σκέψεις φρικτές με βασανίζουν αδυσώπητα,
μέσα μου κάτι έχει αλλάξει.
Λες και απόκτησα διπλή προσωπικότητα
και ο μισός έχω λυσσάξει.
Σε ικετεύω Παντοδύναμε,
σ' εκλιπαρώ, βοήθησε μας να σωθούμε!
Στην εκκλησία πάμε σε παρακαλώ,
οι δυο μας να προσευχηθούμε.

Όνειρα Χολιγουντιανής Νυκτός

Όσο κι αν θέλει κάποιος να το αρνηθεί ή να το απορρίψει, οι ταινίες και οι σειρές στην τηλεόραση ή στον κινηματογράφο πλάθουν αντιλήψεις (perceptions). Αυτό που με εκνευρίζει τώρα τελευταία αφορά την εργασιακή απασχόληση των πρωταγωνιστών. Για κάποιο λόγο έχω την εντύπωση ότι όλοι απασχολούνται σε κυβερνητικές υπηρεσίες - δεν εξηγείται διαφορετικά.

Ο Χόρχε ξεκινάει με το φτυάρι στον ώμο στις 8 το πρωί και επιστρέφει αποκαμωμένος από τη δουλειά την ώρα του μεσημεριανού φαγητού. Το απόγευμα πάει για παγωτό με τη φίλη του στην πλατεία. Η Κακουράτου (ακόμα και τότε που στις σειρές έκανε την 30ρα προξενήτρα και όχι την ξεμωραμένη γιαγιά) επιστρέφει "ποσταμένη που τη δουλειά" την ώρα του μεσημεριανού και η "κκελέ της εν καζάνι". Το απόγευμα πάει για ψώνια στα καταστήματα και μετά για καφέ στο Hilton. Ο Πάνος Μιχαλόπουλος γυρνάει από το ιατρείο του την ώρα του μεσημεριανού κι ας είχε 2 γέννες σήμερα. Το απόγευμα πάει τον σκύλο για βόλτα και την πέφτει στη νταντά.

Αποδεδειγμένα όσοι δουλεύουν ιδιωτικό ωράριο έχουν πολύ κουλ δουλειές. Είναι συνήθως αστυνομικοί που όχι δεν περιμένουν στη έξοδο προς Τσέρι για να σε γράψουν, αλλά κρατάνε όπλα και κυνηγούν στο σκοτάδι της νύχτας (και με κακή λήψη) εμπόρους ναρκωτικών. Άλλες φορές είναι δικηγόροι και σε brainstorming meetings ανακαλύπτουν πως ο δολοφόνος μάλλον δεν είχε πλύνει τα χέρια του μετά την τουαλέτα. Τώρα που το καλοσκέφτομαι η πλειοψηφία των επαγγελμάτων που φεύγουν από το σπίτι τους πρωί και επιστρέφουν βράδυ περιορίζεται σε αυτά τα δύο επαγγέλματα. Και ακόμη κι αυτοί δεν δουλεύουν συνέχεια αυτό το ωράριο! Μόλις τελειώσει η υπόθεση λιάζονται στα πάρκα. Λες κι όλη τους η δουλειά είναι μια υπόθεση.

Ουδής λόγος για τους λογιστές, για τους ασφαλιστές, για τους διαφημιστές, για τους γραφίστες, για τους αρχιτέκτονες, για τους μηχανικούς κλπ. Αυτοί ή βρίσκονται την ώρα του μεσημεριανού στο τραπέζι ή δεν αναφέρονται στην ταινία. Ή κυβερνητικός ή κουλ ή ανύπαρκτος!

Ο πατέρας μου ανησυχούσε πάρα πολύ γιατί έβλεπα φανατικά Μπέβερλι Χιλς. Η όλη του ανησυχία ήτανε μην επηρεαστώ και πιστέψω πως στη ζωή τα πράγματα είναι όπως στη σειρά και να θέλω να αλλάζω ερωτικούς συντρόφους με την ίδια συχνότητα και πολυπλοκότητα. Ούτε που του πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι οι ερωτικές τηλεοπτικές ανακατωσούρες δεν με άγγιξαν αλλά μεγάλωσα πιστεύοντας πως ή έχεις κουλ δουλειά ή είσαι σπίτι για μεσημεριανό.

Είμαι λοιπόν το θύμα μιας απάτης. Μιας σκηνοθετημένης κυριολεκτικά μπλεκτάνης. Κάποιος θα μπορούσε να πει πως αν δεν είναι κουλ η δουλειά σου τότε ποιός να κάτσει να την κάνει ταινία και ακόμη πιο σημαντικό ποιός να κάτσει να την δει. Σύμφωνοι. Μήπως όμως το "οι σκηνές που εξελίσσονται στην ταινία ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα" να το κάνανε πιο λιανά; Στο κάτω κάτω άλλο το να δημιουργείς αντιλήψεις και άλλο ψευδαισθήσεις.

Μήπως μόλις ανακάλυψα πως ο τροχός είναι στρογγυλός;

Εσύ τί θα έκανες;

Το 2004, ένα βράδυ του Φεβρουαρίου που έκανε τσουχτερό κρύο. γύρω στις 11:00 το βράδυ ξεκίνησα από το ύψος της πλατείας Κύπρου στην λεωφόρο Θησέως στην Καλλιθέα να κατευθύνομαι προς την Χαροκόπου.
Είχα πάει σε μια φίλη μου για καφέ και επέστρεφα σπίτι. Φόραγα ένα φουσκωτό μαύρο μπουφάν, αθλητικά ρούχα και παπούτσια και είχα τα μαλλιά μου πιασμένα αλογοουρά. Δεν ήμουνα ελκυστική, θα έλεγα μάλλον ότι είχα το μαύρο μου το χάλι. Είχαμε εξεταστική και η περιποιήση ήταν το τελευταίο πράγμα στο μυαλό μας.
11 το βράδυ στην Αθήνα δεν το λες "αργά", το λες "πιάσαμε τη κουβέντα και ψιλοκαθυστέρησα". Συνήθως όταν έφευγα απ'τη φίλη μου τέτοιες ώρες έπαιρνα το 040 που η στάση του ήτανε 100 μέτρα από το σπίτι της και με άφηνε 50 μέτρα από το δικό μου. Εκείνο το βράδυ όμως, όπως και άλλα προηγούμενα βράδυα, ήθελα να περπατήσω, να νιώσω τον κρύο αέρα στο πρόσωπο μου και να καθαρίσει το μυαλό μου από βιοχημείες, ένζυμα και καταλύτες. Άλλωστε ήτανε μόνο 15-20 λεπτά απόσταση με τα πόδια.
Κάπου στο 1/3 της διαδρομής είδα απέναντι μου να περπατάει στο ίδιο πεζοδρόμιο με εμένα αλλά με αντίθετη κατεύθυνση ένας Πακιστανός. Δεν έδωσα περεταίρω σημασία αν και κατάλαβα ότι ο τύπος πλέον κατευθυνόταν κατά πάνω μου. Φοβήθηκα, αλλά σκέφτηκα ότι στο χάλι που ήμουνα δε θα μπορούσε να θέλει κάτι από εμένα.
Μόλις με πλησίασε μου μίλησε με σπαστά αγγλικά και ακόμη πιο σπαστά ελληνικά και με ρώτησε που είναι ο σταθμός του Ταύρου. Του εξήγησα ότι πρέπει να αντιστρέψει την κατεύθυνση του, να συνεχίσει ευθεία μέχρι την Αγίων Πάντων και μετά να στρίψει αριστερά. Έπρεπε δηλαδή να ακολουθήσει την ίδια πορεία με εμένα. Δεν του το είπα όμως αυτό, ήμουν προσεχτική στις λέξεις που χρησιμοποίησα.
Πριν προλάβει να με ευχαριστήσει ξεκίνησα να περπατάω παριστάνοντας την βιαστική, σαν να κάποιος να με περίμενε. Άρχισε να με ακολουθεί. Όχι να περπατάει στην ίδια κατεύθυνση με εμένα, να με ακολουθεί. Η διαφορά ήταν εμφανής. Επιτάχυνα το βήμα μου, το ίδιο και αυτός. Προσπάθησα να μεγαλώσω την παράλληλη απόσταση μεταξύ μας, όμως ήταν μάταιο. Όσο εγώ την μεγάλωνα τόσο αυτός τη μίκραινε. Έφτασε να περπατά στο πλάι μου και προσπαθούσε να τραβήξει την προσοχή μου. Μου μίλαγε πάλι σπαστά αγγλικά αλλά δεν καταλάβαινα τί ήθελε να πει. Επέμενε, έβγαλε τσιγάρα και μου πρόσφερε. Του είπα πως δεν θέλω και επιτάχυνα ακόμη παραπάνω το βήμα μου, σχεδόν έτρεχα.
Είχα πλησιάσει το στενό που έπαιρνα για συντόμι στο σπίτι μου. Θυμήθηκα τη συμβουλή κάποιου φίλου "Αν ποτέ καταλάβεις ότι σε ακολουθεί κάποιος μην μπεις ποτέ σε στενό ή σκοτεινό δρομάκι, μείνε κάπου που έχει φώς και κόσμο". Συνέχισα λοιπόν να περπατώ στη λεωφόρο, κι αυτός από δίπλα. Φτάσαμε στην Αγίων Πάντων, σταμάτησα, γύρισα προς το μέρος του και του είπα πως από εδώ στρίβει για το σταθμό.
Μου χαμογέλασε και μου ζήτησε να τον πάω μέχρι εκεί. Αρνήθηκα και συνέχισα την πορεία μου και αυτός συνέχισε να με ακολουθεί. Ζητούσε ψευτοευγενικά να τον πάω στο σταθμό. Ο τόνος της φωνής μου άρχισε να υψώνεται. Στο μυαλό μου έψαχνα τρόπο διαφυγής. Πλέον έπρεπε αναγκαστικά ή να μπω σε δρομάκι που οδηγούσε στο σπίτι μου ή να μην πάω σπίτι. Τη σκηνή είδε μια νεαρή που περιμένε στη στάση. Κάποιος θα περίμενε πως θα με βοηθούσε. Αντί για αυτό όμως, σηκώθηκε και έφυγε από τη στάση. Είχα αρχίσει πλέον να πανικοβάλλομαι. Το σουβλατζίδικο της γωνίας ήταν κλειστό για να μπώ μέσα και ο τύπος επέμενε και άρχισε να απλώνει τα χέρια του για να αρπάξει το μπράτσο μου.
Στο απέναντι πεζοδρόμιο περνούσε ένας κύριος. Είμαι σίγουρη πως οι φωνές μου ακούγονταν μέχρι εκεί. Δεν έχασα όμως ευκαιρία και άρχισα να φωνάζω ακόμη πιο δυνατά. Άρχισα να φωνάζω προς τον κύριο και του ζητούσα τη βοήθεια του. Ο κύριος του απέναντι πεζοδρομίου δεν γύρισε καν να με κοιτάξει, συνέχισε την πορεία του.
Τότε, γύρισα με αποφασισμένο βλέμα προς τον τύπο που με ακολουθούσε μέχρι εκείνη τη στιγμή, σαν να του έλεγα πως όλα θα τελιώσουν εδώ είτε το θέλεις είτε όχι. Πήρα μια βαθιά ανάσα σαν να ετοιμαζόμουνα να βάλω τη πιο δυνατή τσιριξιά της ζωής μου. Με είδε, σάστισε, μου είπε εντάξει φεύγω και απομακρύνθηκε. Δεν ξέρω ούτε εγώ με τί ταχύτητα έτρεξα σπίτι.
Εσύ όμως, αν βρισκόσουν στη στάση ή στο απέναντι πεζοδρόμιο και με άκουγες και με έβλεπες... Εσύ τί θα έκανες;