Τώρα είναι άδεια η γυάλινη σφαίρα...

Πόσο εύκολο είναι να μιλάς "απλά";

Για να καταφέρεις να πεις κάτι "απλά", πρέπει το νόημα να είναι αμιγές αληθινό, χωρίς ίχνος ψέματος. Αυτό προϋποθέτει να μη φοβάσαι για τον οποιδήποτε λόγο να πεις την αλήθεια. Να είναι ο λόγος σου καθαρός απο υπεκφυγές, ασχέτως αν θα προτιμούσες να κρύψεις κάποια πράγματα απλά για να μην πληγώσεις τον συνομιλητή σου.

Για να είναι τα λόγια σου "απλά", χρειάζεται να μην διστάζεις να ξεγυμνώσεις τον εαυτό σου. Να έχεις το κουράγιο και τη δύναμη να σταθείς απέναντι από τον άλλο χωρίς να φοράς την πανωπλία σου και χωρίς την γυάλινη προστατευτική σφαίρα σου. Να έχεις εμπιστοσύνη στον συνομιλητή σου ότι δε θα εκμεταλευτεί αυτή σου την ευάλωτη κατάσταση και ότι θα ακούσει ακριβώς αυτά που θα του πεις. Να ξέρεις ότι δεν χρειάζεται να ωραιοποιήσεις τα λόγια σου για να περάσεις το νόημα σου.

Είναι πιό εύκολο λοιπόν να μιλάς "απλά" σε αγνώστους, ξένους παρά σε γνωστούς. Πιό εύκολα ο λόγος σου είναι καθαρός ατόφιος στυγνός και συνεπώς "απλός" όταν τον απευθύνεις σε άτομα που δεν τα ξέρεις και τόσο καλά και άρα ούτε αυτά σε ξέρουν για να έχουν την δύναμη να σε φοβίσουν ή να σε στριμώξουν.

Τώρα μην πάει το μυαλό σου σε γονείς και φίλους και συντρόφους, ότι τους φορτώνεις με πολύπλοκο λόγο για να προστατεύεσαι και να προστατεύεις. Σ'αυτούς μιλάς όπως μιλάς στον εαυτό σου... εκτός αν δεν έμαθες πως να μιλάς σε εσένα, άρα θα πρέπει να το πιάσουμε από την πολύ αρχή του το ζήτημα.

Καπνισμένο Τσουκάλι

Και να αδελφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά.
Καταλαβαινόμαστε τώρα, δεν χρειάζονται περισσότερα.
Κι αύριο λέω θα γίνουμε ακόμα πιο απλοί.
Θα βρούμε αυτά τα λόγια που παίρνουνε το ίδιο βάρος
σ' όλες τις καρδιές, σ' όλα τα χείλη.
'Ετσι να λέμε πια τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη.
Κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι και να λένε,
"Τέτοια ποιήματα, σου φτιάχνουμε εκατό την ώρα."
Αυτό θέλουμε κι εμείς.
Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου απ' τον κόσμο.
Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο.

...έχεις ακόμη να κλάψεις πολύ
ώσπου να μάθεις τον κόσμο να γελάει.

Γιάννης Ρίτσος

Εις αναζήτηση κελεπουριού

Από τα 8 μου περίπου ονειρεύομαι το γάμο μου. Θα πήγαινα στην εκκλησία ντυμένη με ένα ολόλευκο νυμφικό με την άμαξα με τα δύο άσπρα άλογα που θα οδηγούσε ο πατέρας μου, θα με κατέβαζε ο γαμπρός από την άμαξα, θα σκουντουφλούσα και θα έπεφτα στην αγκαλιά του, αυτός θα μου χαμογελούσε θα μου έδινε την ανθοδέσμη και αγκαζέ θα προχωρούσαμε προς τα ενδότερα της εκκλησίας. Στα αριστερά μας θα στέκονταν όλες οι κακιασμένες και μισησμένες συμμαθητρίες/φιλενάδες/γειτόνισσες που σκασμένες από τη ζήλια τους θα έμεναν με το στόμα ανοιχτό με το πόσο καρακουκλάρα ήμουν και με το τι κελεπούρι θέλησε να με παντρευτεί.

Κατά την διάρκεια των 15 τελευταίων χρόνων, άλλαζαν πολλά πράγματα σ'αυτό το όνειρο. Κυρίως ο γαμπρός και το μεταφορικό μέσο. Αυτό που σίγουρα δεν άλλαξε είναι ο θαυμασμός των άλλων για το πόσο καρακουκλάρα ήμουν και για το κελεπούρι που με διάλεξε. Τώρα μην παρεξηγηθώ, ο κάθε ένας γαμπρός που ονειρευόμουνα στο πλάι μου, εγώ πάντα τον έβλεπα και τον πίστευα για κελεπούρι - όλα αυτά περι του έρωτα που είναι τυφλός σαφώς και ισχύουν. Όσο για το καρακουκλάρα, αυτό εξηγείται έυκολα: γυναικεία ματαιοδοξία. Για το κελεπούρι όμως;

Από τα 8 μου μαθήτευα δίπλα από θείες μετρ του είδους περί κελεπουριού. Ολόκληρα οικογενειακά/φιλικά τραπέζια έχουν αφιερωθεί στο "να έχεις ανοιχτά τα μάτια σου να βρείς ένα καλό παιδί" και στο "να τον τυλίξεις πριν σου τον φάει καμιά άλλη". Αυτά όλα σε ηλικίες από 8 μέχρι 18 γιατί μετά από αυτή την ηλικία τις αποστόμονα όλες με ένα "οοοοουυυυυυ πάλε τα ίδια". Όταν όμως για 10 ολόκληρα χρόνια όλος ο οικογενειακός και κοινωνικός σου περίγυρος σε κατευθύνει προς την αναζήτηση και καπάκωμα του υπέρτατου κελεπουριού εσύ πού καταλήγεις;

Καταλήγεις να ζείς ένα όμορφο ρόζ παραμύθι με το κάθε υποψήφιο κελεπούρι σε μια υπέροχη ροζ φούσκα. Και όταν σκάει κάποια στιγμή αυτή η φούσκα το "κελεπούρι" να μην συνειδητοποιεί καν την έννοια της φράσης "είχα κάνει τόσο όνειρα για μας, αλλά...". Ίσως πάλι να καταλήγεις στα 40 σου ακόμη να αναζητάς το κελεπούρι γιατί όσοι σου παρουσιάστηκαν δεν ήταν αρκετά όμορφοι/πλούσιοι/έξυπνοι/επιτυχημένοι. Μάλλον όμως καταλήγεις τυφλά ερωτευμένη να λες το "ναι" ή και να πιέζεις για το "ναι" που θα σε οδηγήσει στα σκαλιά της εκκλησίας.

Το μέγα ερώτημα λοιπόν είναι άλλο. Γιατί αυτές οι θείες, οι μετρ που λέγαμε του είδους, δεν είναι και αυτές παντρεμένες με κελεπούρια όπως αυτές καθορίζουν τον ορισμό της λέξης κελεπούρι;

Όλα αρχίζουν ξανά...

" Άνεργος είναι ένας στους πέντε πτυχιούχους AEI- TEI, ηλικίας 25- 29 ετών. Ωστόσο, αν η ανεργία είναι η μία όψη του προβλήματος, η ετεροαπασχόληση, δηλαδή το να απασχολείται κάποιος σε εργασίες που είτε δεν έχουν καμιά συνάφεια με τις σπουδές του είτε έχουν πολύ μικρή, κυριαρχεί στις τάξεις των πτυχιούχων, καθώς αφορά περίπου τέσσερις στους δέκα..."
Χρηστος Κατσικας

Πριν δύο χρόνια ο πατέρας μου υποστήριζε ότι μπορεί να πάρεις πτυχίο σε άλλο τομέα και να δουλεύεις σε άλλο άσχετο. Είχα διαφωνήσει απόλυτα. Πριν ένα χρόνο προφήτεψε ότι σε "αυτή τη δουλειά δε θα κάτσεις πολύ καιρό - δε θα αντέξεις". Τον είχα βγάλει τρελλό. Πριν έξι μήνες δήλωσε "θα σου δώσουν αύξηση για να σε κρατήσουν". Του είπα ότι αποκλείετε. Πριν 2 εβδομάδες έδωσα την παραίτηση μου. "Εμένα με συγχωρείτε, θα κατέβω σ'αυτή τη στάση για να πάρω το επόμενο".

Όλα γίνονται
Όλα αρχίζουν ξανά
Δε σταμάτησε ο χρόνος
Σε ταξίδι κρυφό για το πουθενά
Κάποιος έφυγε μόνος
Όλα γίνονται
Το ποτάμι κυλάει
Και η ζωή μια σταγόνα
Μες το κύμα
Παφλάζει,παίζει,γελάει
Κι ονειρεύεται ακόμα...

Αλλάζω λοιπόν λεωφορείο και διαδρομή και έχω αποθέσει τις ελπίδες μου για ένα καλύτερο αύριο σε μια νέα δουλειά. Χάρτη για να βρώ το δρόμο μου, να ξέρω που πηγαίνω, ακόμα δεν βρήκα. Κρατάω μόνο μια πυξίδα που δείχνει προς τα πού είναι ο τομέας μου και νομίζω πως ίσως και να έχω ευθυγραμμιστεί...

Είμαι έτοιμη λοιπόν να ανέβω σ'ένα καινούργιο λεωφορείο και παρόλο που έβαλα όσες δικλείδες ασφαλείας μπορούσα για να μειώσω το ρίσκο και τον κίνδυνο, νιώθω λες και είμαι έτοιμη να κάνω ελεύθερη πτώση. Θα ανοίξει άραγε το αλεξίπτωτο;

Πήρα τη σωστή απόφαση ή απλά είμαι πολύ περήφανη για να συνεχίσω να είμαι ένας από τους τέσσερις στους δέκα της ετεροαπασχόλυσης; Γιατί το κερασάκι και η σαντυγί στην τούρτα που με έσπρωξαν να αφήσω το παντεσπάνι για την φραντζόλα ήταν αυτή η ετεροαπασχόλυση...Απ'την άλλη πάλι σκέφτομαι (παρηγοριά στον άρρωστο θα μου πεις) πως με την φραντζόλα μια χαρά και χορτάνεις και ικανοποιήσε ενώ με το παντεσπάνι μια αναγούλα σου 'ρχετε.

Οι φωνές στο κεφάλι μου τώρα έχουν αλλάξει τροπάριο - δεν είναι πια διατακτικές (σήκω, κάτσε, φύγε, μείνε) αλλά ερωτηματικές και περιορίζονται στο εξής:

"Που πας κοπέλα μου; Ξέρεις που πάς;"

Έλα μην κλαις στο ορκίζομαι για παραισθήσεις καλές φημίζομαι!!!

Μέρες τώρα είμαι υπερευαίσθητη...
Βουρκώνω με το παραμικρό... Τί γάμος, τί κηδεία, τί ειδήσεις των 8, τί κινηματογραφικές ταινίες, τί διαφήμηση για απορρυπαντικό... το δάκρυ κορόμηλο.
Δεν είμαι και τόσο βέβαιη τί φταίει. Φοβάμαι να το ψάξω να πω την αλήθεια. Είχα και γεννέθλια χτες - λες ναν' αυτό; Μήπως να έχω πάθει κρίση μέσης ηλικίας; Το παθαίνουν κι άλλοι αυτό στα mid twenties τους;

Ο γάλλος σεφ, η κέτσαπ και το λεμονόδεντρο

- Σ'αγαπώ
- Γιατί το λες τώρα αυτό;
- Γιατί με κρατάς αγκαλιά και μιλάμε για τις διακοπές μας

Τον τελευταίο μήνα είμαι πολύ καυστική. Δεν χαρίζομαι σε κανένα και με την παραμικρή μπηχτή επιτίθεμε σαν γάλλος σεφ που του έχεις ζητήσει κέτσαπ. Το εκνευριστικό της υπόθεσης είναι που αφού οι υπόλοιποι έχουν συνηθήσει την ακλόνητη ψυχραιμία μου, νομίζουν πως κάνω πλάκα για να γελάσουμε. Βρίσκομαι λοιπόν έκπληκτη μπροστά σε μια κατάσταση όπου εγώ δεν κάνω πλάκα και οι υπόλοιποι γελάνε.

Το αφεντικό ζητάει να δείξω κατανόηση που δεν μ'αφήνει να πάω σπίτι για φαγητό το μεσημέρι διότι θέλει να συζητάμε σαν ομάδα ενώ τρώμε την ώρα του μεσημεριανού. Δε δείχνει όμως κατανόηση που εγώ δεν γουστάρω να φάω team dinner με τα άτομα που βλέπω από το πρωί μέχρι το βράδι (μεσημεριανό included) και να κοιμηθώ στο 5άστερο ξενοδοχείο την προηγούμενη του meeting διότι προτιμώ να φάω δημητριακά, να κοιμηθώ αγκαλιά και να ξυπνήσω νωρίς την επομένη. Αν λοιπόν εγώ ζητήσω άλλο αφεντικό είναι αδικαιολόγητο;

Δείχνω όμως κατανόηση. Κι εγώ αν ήμουνα φτωχόπαιδο (όχι πως είμαι πλουσιόπαιδο) και έτρωγα ξαφνικά πίττα με μέλι, έναν εθισμό θα τον πάθαινα και όχι μόνο θα ήθελα συνεχώς κι άλλη πίττα με μέλι, αλλά θα θυσίαζα τα πάντα στο όνομα αυτής της λίρας - πίττας. Έλα όμως που δεν είμαι ούτε φτωχόπαιδο ούτε πλουσιόπαιδο κι αν οι πίττες που τρώω είναι μετρημένες δεν με πολυνοιάζει;

Έχω βρεθεί λοιπόν σε ένα περιβάλλον που ολημερίς κι ολονυχτίς σε τραβάνε απο 5 σχοινιά (κεφάλι, πόδια, χέρια) και σε σπρώχνουνε από 4 πλευρές (πλάτη, στέρνο, ώμοι). Κι αφού ανεμοδέρνεσαι για ένα μήνα, μετά σου δίνουνε μια μεγααάλη πίττα, λίγο πιο μεγάλη από τα άλλα συνομήλικα παιδάκια στην γειτονιά. Τα άλλα παιδάκια δεν έχουνε τόσο μεγάλη πίττα, αλλά έχουνε χρόνο για παιχνίδια και καμώματα ενώ εμένα μου μένει η πίττα και το αποκάμωμα. Για να αναπληρώσω το κενό σκορπάω πιττάκια δεξιά και αριστερά σε χαζά παιχνιδάκια και στο τέλος μένω πάνω-κάτω με όση πίττα έχουν τα άλλα παιδάκια - δεν μπορείς να έχεις και την πίττα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο.

- Γιατί διαμαρτύρεται ο λαός?

- Γιατί δεν έχουνε ψωμί να φάνε
- Ε ας φάνε παντεσπάνι!

Η ζωή μου λοιπόν μια φρέσκια στημένη λεμονόκουπα στολισμένη με φύλα χρυσού. Τί να κάνει το χρυσό η λεμονόκουπα όταν έχει πια κοπεί από το λεμονόδεντρο?

Μικρός Ναυτίλος

Είσαι νέος —το ξέρω— και δεν υπάρρχει τίποτε.
Λαοί, έθνη, ελευθερίες, τίποτε.
Όμως είσαι. Και την ώρα που
Φεύγεις με το 'να πόδι σου έρχεσαι με τ' άλλο
Ερωτοφωτόσχιστος
Περνάς θέλεις — δε θέλεις
Αυλητής φυτών και συναγείρεις τα είδωλα
Εναντίον μας. Όσο η φωνή σου αντέχει.

Πως της παρθένας το τζιτζίκι όταν το πιάνεις
Πάλλονται κάτω απ' το δέρμα σου οι μυώνες
Ή τα ζώα που πίνουν κι ύστερα κοιτούν
Πως σβήνουν την αθλιότητα: ίδια εσύ
Παραλαμβάνεις απ' τους Δίες τον κεραυνό
Και ο κόσμος σου υπακούει. Εμπρός λοιπόν
Από σένα η άνοιξη εξαρτάται. Τάχυνε την αστραπή

Πιάσε το ΠΡΕΠΕΙ από το ιώτα και γδάρε το ίσαμε το πι.

Οδυσσέας Ελύτης

Διαδικασία Σπιτώματος ΙΙ

Από τότε που είχα πάρει τις γαρδένιες έχουνε περάσει εσίως 3 μήνες. Η μια δεν τα κατάφερε. Επεβίωσεν εις κύριον ... εντελώς όμως! Μέχρι και η ρίζα ξέρανε! Η άλλη χαροπάλευε για αρκετό διάστημα. Μάζεψα λοιπόν τον εαυτούλη μου και ξηγηθήκαμε μια και έξω... ή την σώζουμε και αφήνουμε δικαιολογίες του τύπου "δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου/είμαι ζωντανή-νεκρή" στην άκρη, ή το κλείνουμε το μαγαζάκι, παίρνω τα κουβαδάκια μου και σ'άλλη παραλία.

Η επιχείρηση "δώσε ζωή στην γαρδένια = δώσε ζωή στη ζωή σου" διέρκησε 2 μήνες περίπου. Ακολούθησα κάθε οδηγία που μου δόθηκε από εξειδικευμένο του είδους. Εντάξει, ας μην κρυβόμαστε, έβαλα και το προσωπικό μου touch στην υπόθεση γιατί σιγά μην άντεχα να κάνω ακριβώς ότι μου είχαν πεί. Τα αποτελέσματα μεθούν με το άρωμα τους κάθε περαστικό εδώ και μια βδομάδα. Η μισόξερη γαρδένια μου σε αυτό το διάστημα των 2 μηνών έβγαλε νέα φύλλα, έβγαλε νέα μπουμπούκια και την τελευταία βδομάδα μου χάρισε 5 υπέροχα λουλούδια, ένα κάθε μέρα!

Μπορώ λοιπόν, σαν ευτυχής μητέρα πλέον, να ανακοινώσω ότι η μισή επιχείρηση πέτυχε πέραν πάσης αμφιβολίας. Τώρα όσον αφορά το σκέλος "δώσε ζωή στη ζωή σου" τί κάναμε; Το σπίτι έγινε όντως πιο ζεστό - σ'αυτό ίσως να βοήθησαν κάτι φωτιστικά που πήρα, δύο μικροέπιπλα και μια νέα γλάστρα (όνομα φυτού δεν θυμάμαι αλλά παρακαλώ ας με συγχωρέσει και ας μην "συγχωρεθεί" η ιδία).

Τώρα αν θέλουμε να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι και να μιλήσουμε για την "ζωή" στην ζωή μου, εκεί τα πράγματα είναι λιγάκι πιο δύσκολα. Καινούργια ζωή δεν απέκτησα αν και το βρίσκω λιγάκι άδικο γιατί σε όλα τα βιντεοπαιχνίδια (αν τα λένε ακόμα έτσι γιατί έχω χάσει κάτι επεισόδια), άμα κατάφερνες να σώσεις καμιά βασιλοπούλα/γαρδένια, μια ζωή έξτρα την κέρδιζες στα σίγουρα! Η αλήθεια είναι ότι ούτε καν το μπάρ της ενέργειας μου δεν γέμισε/αυξήθηκε!

Αυτό που κατάφερα όμως είναι να εκμεταλεύομαι όλη την ενέργεια μου. Ακόμη και όταν σβήσουν όλες οι πράσινες γραμμούλες από το μπάρ και μείνουν οι κίτρινες και οι κόκκινες, ακόμη και όταν σβήσουν όλες οι κίτρινες και μείνουν μόνο οι κόκκινες, ακόμή και αν σβήσουν όλες οι κόκκινες και μείνει μονάχα μία τελευταία με πάχος όσο το πάχος ενός νυχίου ελευθέρου ακρυλικού, τζελ και λοιπών συνθετικών... Αυτό είναι μάλλον καλό βήμα για αρχή!

Και κάπου εδώ θα έπρεπε να βγεί ένα άσπρο συνεφάκι που να γράφει μέσα "the end" και "play again"... μήπως το'χει κανείς;

Fairytale gone GOOD

Γιατί με άγγιξε η Αμαλία;

Γιατί βλέπω καθημερινά Αμαλίες.
Γιατί βλέπω καθημερινά γιατρούς επιστήμονες του κώλου.
Γιατί βλέπω καθημερινά τις αποφάσεις φαρμακευτικών επιτροπών.
Γιατί είμαι το πιο ιδιόμορφο τρίτο μάτι της υπόθεσης.

Σε ένα από τα πολλά πλέον συνέδρια ο Costa (Πορτογάλος ογκολόγος διεθνούς φήμης) είπε το εξής:
"Το να πολεμάς τον καρκίνο είναι σαν να παίζεις σκάκι με τον Garry Kasparov, το ότι θα χάσεις είναι σχεδόν βέβαιο, το μόνο που σου μένει να κάνεις είναι να παρατείνεις το παιχνίδι όσο το δυνατόν περισσότερο"

Και ενώ λοιπόν εγώ, ιδιόμορφος παίχτης στο παιχνίδι αυτό της παράτασης ξέρω πολλά, φωνάζω και δεν ακούγομαι. Η Αμαλία το ψιθύρησε και τραντάχτηκε όλη η Ελλάδα. Κι αυτό επειδή η Αμαλία δεν ήταν κάποιος ιδιόμορφος παίχτης αλλά ο παθόν παίχτης. Πως λοιπόν καμιά φορά αντιστρέφονται οι ρόλοι και οι παθόντες αρπάζουν από τα χέρια των ιθήνοντων το παιχνίδι. Και με μια τελευταία τους πνοή τραντάζουν ολάκερα καθεστώτα.

Η Αμαλία δεν νίκησε τον Kasparov, ούτε καν παράτεινε το παιχνίδι όσο το δυνατόν περισσότερο, αλλά τουλάχιστον δεν ήταν το πιόνι στη δική της σκακιέρα.

Για την Αμαλία

"Κάπου στα τέλη του 2006, οι γιατροί μου στο Ερρίκος Ντυνάν, βρήκαν ένα φάρμακο που κυκλοφορεί προς το παρόν μόνο στο εξωτερικό και που ενδεχομένως θα μού έδινε κάποιες ελπίδεςΜετά κόπων και βασάνων, μετά δύο και πλέον (δυνητικά θανατηφόρους) μήνες γραφειοκρατίας, δικαιολογητικά για τον ΕΟΦ και το ΙΚΑ, πήρα την πολυπόθητη έγκριση για τις τρεις πρώτες δόσεις του φαρμάκου.

...Κάποτε πήρα το φάρμακο και…..ω! του θαύματος, η κατάστασή μου άρχισε να αντιστρέφεται Οι πόνοι ελαττώθηκαν σημαντικά, η αναπνοή μου έγινε ευκολότερη, οι αντοχές μου αυξήθηκαν…Οι εξετάσεις έδειχναν για πρώτη φορά, μείωση του μεγέθους των όγκων!Και με τους γιατρούς μου, αφού είδαμε ότι αυτό το φάρμακο μού έδινε ζωή, είχαμε την τρελλή ιδέα να…..εξακολουθήσω να το παίρνω!

...Πάντως είμαι αισιόδοξη, ότι τελικά θα εγκρίνουν και πάλι το φάρμακο: μια από αυτές τις κυρίες μού είπε «την πρώτη φορά (σσ: το Δεκέμβριο που έγινε η έγκριση των πρώτων τριών δόσεων) είπαμε ¨νέος άνθρωπος είναι, ας το εγκρίνουμ娻 ………………….

ΑΡΑ, ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΟΥ ΞΑΝΑΚΑΝΟΥΝ ΤΗ ΧΑΡΗ ΚΑΙ ΝΑ ΕΓΚΡΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΟ

Αν ήμουν το παιδί σου κυρία Παπασάικα;

Αν είχες εσύ τους εβδομήντα-ογδόντα όγκους που έχω εγώ στους πνεύμονες κυρία Μάνου;

Θα ξέρατε τότε να διαβάζετε φιλμς από ακτινογραφίες και αξονικές;

Θα απορρίπτατε την αίτηση σας σε κάποια τριτιάτικη συνεδρίασή σας;

Θα παίζατε με το χρόνο σας;

Θα είχατε «το γιατρό στο τσεπάκι σας τότε»;

Μερική Αναδημοσίευση από το μπλόγκ της Αμαλίας.

Απόψε ήθελα να ζωγραφίσω

Είναι φορές που το κεφάλι μου είναι τόσο γεμάτο που μοιάζει άδειο...

Είναι φορές που οι φωνές που ακούω είναι τόσες πολλές που μοιάζουν με νεκρική σιγή...

10 ΑΜΑΡΤΙΕΣ

Προς απάντηση Α'

Αμαρτία #1
Είχαμε μή ρεαλιστικούς στόχους και οράματα

Αμαρτία #2
Όταν οι άλλοι φώναζαν taksim-taksim, εμείς φωνάζαμε ένωση-ένωση και η ελληνική χούντα έριχνε το μπαλάκι του ανθενωτικού στο Μακάριο και ο Μακάριος πίσω στην χούντα.

Αμαρτία #3
Όταν Μακάριος και Χούντα έπαιζαν μπάλα, ο ελληνοκυπριακός λαός κοιμότανε. Βαριά.

Αμαρτία #4
Όταν οι Τουρκοκύπριοι άρχισαν να οργανώνονται σε θύλακες για να αμυνθούν καλύτερα, εμείς είχαμε φιλοσοφικές αναζητήσεις (βλ. φιλονικίες) του τύπου to B or not to B (βλ. ΕΟΚΑ Β΄). Αυτοί συσπειρώνονταν και εμείς σπαρθήκαμε στους 5 ανέμους.

Αμαρτία #5
Οι τουρκοκύπριοι έβλεπαν τον Μακάριο σαν εμπόδιο στην διχοτόμηση. Το πραξικόπημα ήρθε να καταρίψει αυτό το εμπόδιο.

Αμαρτία #6
Όταν τα τουρκικά στρατεύματα αποβιβάστηκαν στην Κερύνεια εμείς για κάποιο λόγο είχαμε τυφλωθεί και δεν βλέπαμε τα πλοία που κατέφθαναν.

Αμαρτία #7
Κατα τη διάρκεια της εισβολής πιστεύαμε πως μας κάνουν "γυμνάσια" οι Τούρκοι για εκφοβισμό.

Αμαρτία #8
Κάποιοι μυρίστηκαν πως ο αγώνας είναι συκέ και τράπηκαν σε άτακτον φυγήν. Κάποιοι έμειναν να υπερασπιστούν Warm Gates. Εφιάλτη δεν είχε το σενάριο - βγάλαμε μόνοι μας τα μάτια μας (βλ. πλήρες χάος και πανικός - κατάρριψη ελληνικού αεροπλάνου).

Αμαρτία #9
Για 30 ολόκληρα χρόνια η παιδεία μας, η ελληνοκυπριακή πολιτική σκηνή, ακόμα και τα τραγούδια μας, μας πουλούσαν φούμαρα του τύπου "ΌΛΑ αυτά είναι δικά μας μα για σας ΌΛΑ ξένα". Πλύση εγκεφάλου πρώτου βαθμού. Μετά είχαν την εντύπωση πως θα δεχόμασταν οποιαδήποτε λύση που έλεγε το αντίθετο.

Αμαρτία #10
Εξακολουθούμε να έχουμε μή ρεαλιστικούς στόχους και οράματα.

Προς απάντηση Β΄

Οι Ρουμάνες που μας κλέβουν τους άντρες έχουν δημιουργήσει πρόσφορο έδαφος στους Ρωσσοπόντιους οι οποίοι ευθύνονται για την εγκληματικότητα αντί να ακολουθήσουν το λαμπρό παράδειγμα των Πακιστανών - Κινέζων που μας κλέβουν απλά τις δουλειές.

Τα αδέλφια μας οι τουρκοκύπριοι

Καλώ τους απανταχού Ελληνοκύπριους να πάρουν μια βαθιά ανάσα, να βάλουν το χέρι στην καρδιά και να μου απαντήσουν... είναι οι τουρκοκύπριοι αδέλφια σας;

Είναι αδέλφια αυτοί που σαν βδέλες έχουν κολλήσει πάνω σε οποιανδήποτε "δωρεάν" υπηρεσία του κράτους ρουφώντας με άνεση τους καρπούς του ελληνοκύπριου φορολογούμενου πολίτη; Είναι αδέλφια αυτοί που το 74 λειτουργούσαν ως καταλύτες στις μεθοδεύσεις των Τούρκων; Αυτοί που υπήρξαν ο επόπτης γραμμών αυτού του συκέ πολέμου; Αυτοί που την δεκαετία 63-74 φώναζαν taksim taksim; Είναι αδελφός αυτός που βοηθάει τον κατακτητή και μετά από 30 χρόνια αγκαλιάζει τον ηττημένο και τον φωνάζει φίλο απλά και μόνο για να επωφεληθεί οικονομικά και ευρωπαϊκά;

Το ξέρω πως τα πράγματα δεν είναι απλά, πως με ένα δοτό ελλειπές σύνταγμα δεν βρίσκεις και εύκολα το δίκιο σου. Όμως όλες αυτές οι ρομαντικές παπαριές του τύπου "οι καϊμένοι οι Τουρκοκύπριοι υποφέρουν κάτω από το κατοχικό καθεστώς" σε συνδιασμό με την αφαίμαξη της δωρεάν ιατρικής περίθαλψης της Κυπριακής Δημοκρατίας με έχουν φέρει στα όρια μου.

Όπως και Εκεί που έστρωσαν, Έτσι και Εκεί να κοιμηθούν!

Διαδικασία σπιτώματος

Πήρα 2 γλάστρες γαρδένιες και τις έβαλα στο μπαλκόνι. Θέλω να φτιάξω τη ζωούλα μου σιγά - σιγά, να νιώσω την ζεστασιά του σπιτικού, να μπορώ να λέω το σπίτι, σπίτι ΜΟΥ.

Γεμάτη χαρά πήρα τηλέφωνο τη μαμά μου να της ανακοινώσω την αγορά μου. Βαθμός στήριξης 3/10. Είναι ευαίσθητα φυτά λέει και θέλουνε πολλή φροντίδα και τους δίνει διάστημα ζωής 1-2 μηνών. Αυτό ήταν. Στήριξα όλες τις ελπίδες μου σε αυτές τις δύο γλαστρούλες. Τις ανακύρηξα κριτή επιτυχίας/αποτυχίας επανασυγκρότησης - αυτοσυγκρότησης.

Έχουν περάσει από τότε 2 βδομάδες. Το φύλλωμα τους είναι καλό μόνο που τα μπουμπούκια τους δεν έχουν ανθήσει. Δεν είχαν ανθήσει δηλαδή μέχρι την τελευταία φορά που τις είχα δεί, πριν λίγες μέρες. Τώρα ανυπομονώ να πάω σπίτι για ένα ακόμη λόγο, να έχουν άραγε ανθήσει; Τώρα το σπίτι δεν είναι απλά τοίχοι, έπιπλα και εσύ, τώρα είναι και γαρδένιες!

Note to self

Κεριά

Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ' εμπροστά μας
σα μιά σειρά κεράκια αναμένα -χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.
Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,κρύα κεριά, λιωμένα, και κυρτά.
Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ' αναμένα μου κεριά.
Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

γέννημα του 83 αλλά ετών 33

Σήμερα ξανάνιωσα...

Θυμάμαι όταν είχα πάει για τις συνεντεύξεις ήθελα τόσο πολύ να με πάρουν που είχα βάλει σκοπό μου να τους πείσω πως "είμαι εξάρτημα εγώ της μηχανής σας κι ο γιος μου τ'ανταλλάκτικο, θα'μαι ντάξει μια ζωή στη δούλεψη σας είμαι απο άριστο υλικό" παραβλέποντας τους υπόλοιπους στίχους του τραγουδιού.

Έβγαλε λοιπόν η μικρή Ζετούλα τα τζην και τα αθλητικά παπουτσάκια, φόρεσε ταγιέρ και γόβες και πήρε και ένα χαρτοφύλακα στο χέρι. Τα μαλλιά δεν άλλαξαν, χαίτη αγέρωχη σαν λιονταριού που έχει φάει όλη την αυγουστιάτικη υγρασία της Νήσου και μετά ξάπλωσε στον Όλυμπο στο καταχείμωνο για τέλειο φιξάρισμα.

Τί άλλαξε; η ενέργεια στα σίγουρα... όλη την εβδομάδα πήγαινε-έλα και το Σαββατοκύριακο ακίνητη, σαν σε κόμμα, για επαναφόρτιση. Συναναστρέφομαι ανθρώπους 30-φεύγα, τρώω σε καλά εστιατόρια επαγγελματικά δείπνα, πίνω κόκκινο κρασί στο μεγάλο ειδικό ποτήρι (για νεροπότηρο ούτε λόγος μπροστά σε κόσμο), χρησιμοποιώ cooperative language (I strongly recommend=τσακίσου κάνε αυτό που σου λέω) και μου απευθύνονται στον πληθυντικό. Αυτά τώρα δεν είναι συμπτώματα 30αρας;

Απόψε όμως τα πράγματα κύλισαν λίγο διαφορετικά...

Η Ζετούλα φόρεσε το τζην της και τα αθλητικά της παπουτσάκια, τα μαλλιά είπαμε είναι στανταρτ, πήρε μια μπύρα στο χέρι και μπήκε θριαμβευτικά σε μια αίθουσα γεμάτη κουστούμια, γραβάτες, καπνιστό σολωμό και σίζαρ'ς σάλατ με μπανάνα. Στάθηκα μπροστά μπροστά, ούτε ένα μέτρο από την σκηνή. "Wind of change", "Send me an Angel", "Rock you like a hurricane", "Holliday", "Still loving you"... τσίριξα, τραγούδησα, χειροκρότησα...

Βγαίνοντας από το συνεδριακό έριχνε χιόνι, τρελλό χιόνι...

Η Ζετούλα πήρε ταξί για το ξενοδοχείο πληρωμένο από την εταιρεία, μόνο που εκτός από το τζήν και τα αθλητικά παπουτσάκια φόραγα και κάτι άλλο... το χαμόγελο των εικοσιτριών και μόνο μου χρόνων... μέχρι και ο ρεσεψιονίστ κατάλαβε τη διαφορά.

Ακούω φωνές...

"Σήκω φύγε, τί κάθεσε; Αυτό δεν είσαι εσύ!"
"Να φύγεις να πας πού; Οι άλλοι την βγάζουνε με ψωμί και ελιά κι εσύ με παντεσπάνι και θές να φύγεις;"

Νιώθω λες και είμαι μέσα σε ένα λεωφορείο και δεν ξέρω σε ποιά στάση να κατέβω, ή αν καλά καλά πρέπει να κατέβω ή να περιμένω το τέρμα της διαδρομής... Μήπως να κατέβω τώρα ή να περιμένω μέχρι να συναντηθούν δύο λεωφορεία για να είμαι σίγουρη ότι δε θα μείνω στους 5 δρόμους; Το τελευταίο ακούγεται πιο λογικό... αν όμως δεν συναντηθούν ποτέ τα 2 λεωφορεία και πρέπει να κατέβω σε κάποια στάση για να μπω στο επόμενο; και σε ποιά απ'όλες τις στάσεις να περιμένω; και τί γίνεται αν το δεύτερο λεωφορείο είναι μια σακαράφα με σπασμένα φρένα;

Είμαι λοιπόν σε ένα λεωφορείο και ακούω φωνές "κάτσε", "σήκω", "κατέβα", "μείνε"... Πρέπει να ξεκαθαρίσω τις σκέψεις μου, να βάλω τα πράγματα σε μια σειρά, να κάνω ένα πρόγραμμα, ένα διάγραμμα κάτι...

Είμαι στο λεωφορείο, ακούω φωνές, δεν ξέρω που πάω και δεν έχω και χάρτη... Ένας χριστιανός να στείλει αυτόν τον χάρτη δεν γίνεται;

Τα πάντα είναι τόσο δυνατά, όσο το πιο αδύνατο σημείο τους

dieses ist mein Geschenk für Valentine Tag

Χθες είχα μια μικρή συζήτηση που όμως ξεκίνησε μια σειρά μεγάλων αντιδράσεων μέσα μου.

Τα πάντα είναι τόσο δυνατά, όσο το πιο αδύνατο σημείο τους.

"Μια αλυσίδα είναι τόσο δυνατή όσο ο πιο αδύνατος κρίκος της, γιατί αν την τραβήξεις θα σπάσει στο σημείο που βρίσκεται ο πιο αδύνατος κρίκος". Και αυτό ισχύει σε κάθε περίπτωση, με τις εξαιρέσεις να επιβαιβεώνουν τον κανόνα.

Ένας στρατός είναι τόσο δυνατός όσο ο πιο αδύναμος λόχος του γιατί αυτόν θα νικήσουν οι εχθροί. Μια μηχανή είναι τόσο δυνατή όσο το πιο αδύνατο εξάρτημα της γιατί αυτό είναι που θα χαλάσει πρώτο. Μια ομάδα συνεργατών, είναι τόσο δυνατή όσο ο πιο αδύνατος συνεργάτης γιατί πιθανότατα αυτός θα δημιουργήσει πρώτος το πρόβλημα. Μια ομιλία είναι τόσο δυνατή όσο το πιο αδύνατο επιχείρημα της γιατί από αυτό θα πιαστεί ο συνομιλητής για να χτυπήσει.

Κάθε πράξη μας είναι τόσο δυνατή όσο το πιο αδύνατο σημείο της γιατί από αυτό θα κριθεί το αποτέλεσμα της. Τον τελευταίο καιρό έχω μια απροσδιόριστη μελαγχολία/στεναχώρια (αδύναμο σημείο) κι αυτό επηρεάζει το αντίκτυπο των πράξεων μου. Χθές το κατάλαβα.