Εξωγηινάκι

Αξίζει ένα ποστ μόνο για πάρτυ της!

Είναι ψιλόλιγνη, μελαχρινή και έχει φέρει τα πάνω κάτω στη νυκτερινή ζωή!

Ένα της φωνήεν είναι ικανό να σε κάνει να λιώσεις σαν λαμπάδα την Ανάσταση!

Όλη της η γκαρταρόμπα είναι λουσμένη στα ροζ. Είναι μόλις 5 ημερών.

Καλωσόρισες στον έξω κόσμο μικρό εξωγηινάκι!

κυρά Γιώργαινα ο Γιώργος σου πού πάει;

Ο Γιώργος είναι σήμερα 63 χρονών. Έχει άσπρα μαλλάκια σαν μικρός χιονισμένος θάμνος και κιλάκια της ηλικίας και της καλής ζωής. Αρκετά κιλάκια για να μην τον πεις καχεκτικό και λιγότερα από όσα χρειάζονται για να τον πεις χοντρό. Εντάξει ας μην κρυβόμαστε θα ήταν καλύτερα αν έχανε λίγα, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. Έχει μέτριο ανάστημα και ένα απροσδιόριστο καφέ χρώμα στα μάτια, που ο τόνος του αλλάζει με τη διάθεσή του.

Το όνειρο ζωής του Γιώργου ήταν απλό: να κάνει οικογένεια και να έχει μια καλή δουλειά να τον βοηθά να στηρίζει αυτή την οικογένεια. Ο πόλεμος του 74 τον βρήκε κάπου κοντά στα 27 του και γι'αυτό λέει ο ίδιος άργησε να παντρευτεί, έφτασε στα 32. Το θέμα γάμος λέει ήτανε δύσκολο μετά τον πόλεμο. Το 74 κι αυτός, όπως και οι υπόλοιποι της γενιάς του, "κλήθηκε να υπηρετήσει την πατρίδα". Πολύ κλισέ φράση, την αλλάζω. Το 74 σ'αυτόν, όπως και στους υπόλοιπους της γενιάς του, έδωσαν ένα όπλο στο χέρι και μια ευχή "ο Θεός μαζί σου".

Ο Γιώργος παντρεύτηκε στα 32 του και έκανε δυο παιδιά. Ποτέ του όμως δεν είπε ιστορίες και βιώματα από τον πόλεμο, ούτε όταν τα παιδιά ήταν μικρά, ούτε τώρα που έχει πάρει το καθένα το δρόμο του. "Αυτά τα πράγματα δεν είναι όμορφα για να τα συζητάς". Κανείς δε ξέρει μέχρι σήμερα αν ο Γιώργος το χρησιμοποιήσε ποτέ το όπλο που του δώσανε, ή αν εγκατέλειψε ο Θεός το πλευρό του. Αν ποτέ ανοιχτεί κουβέντα, από αυτές που ανοίγονται παραδοσιακά σε κάτι τραπέζια με 8 άτομα σε κάθε πλευρά του, το βλέμμα του χάνεται, χαμογελάει πικρά, ανάβει τσιγάρο και περιμένει υπομονετικά να αλλάξει το θέμα.

Τα δυο παιδιά του Γιώργου είναι όλη του η ζωή και είναι τόσο περήφανος γι' αυτά, με το παραμικρό. Για ένα 20 στην Ιστορία, γιατί μπήκαν και βγήκαν απ'το Πανεπιστήμιο, για μια καλή κουβέντα που είπε κάποιος άγνωστος. Φουσκώνει το στήθος του, λαμπυρίζουν τα μάτια του, φωτίζεται το πρόσωπό του και λέει "ε, αυτά είναι τα παιδιά μου".

Είχε μια καλή δουλειά σε ένα ημικρατικό οργανισμό. Δεν είχε τη λαμπρή καριέρα που σε εκτοξεύει από τη μια στιγμή στην άλλη. Ανελίχθηκε σιγά - σιγά με όπλο του τα δυο του χέρια και ποτέ τη γλώσσα. Υπήρξε "συντεχνιακός" γιατί του άρεσε να επιχειρηματολογεί και να κεντρίζει το μυαλό σου. Αποταμίευε και πήγαινε ταξίδια την οικογένεια του στο εξωτερικό. Ποτέ όμως για χαλάρωση, παραλία, ξάπλα και φαΐ. Έπαιρνε το δασκαλίστικο το ύφος κι έλεγε "Το τερπνόν μετά του ωφέλιμου, και να περάσουμε καλά αλλά και να μάθουμε πράγματα".

Τώρα ο Γιώργος περιμένει το πρώτο του εγγόνι. Συγκρατημένα βέβαια γιατί δε θέλει να τον πουν χαζοπαππού από τώρα. Στα παιδιά του εξακολουθεί να συμπεριφέρεται όπως όταν ήταν ακριβώς αυτό - παιδιά. Τα ακούει, τα αγκαλιάζει, τα μαλώνει, τα προβληματίζει και αντιστέκεται στο να προσπαθήσει να τα επηρεάσει στις αποφάσεις τους (χωρίς πάντοτε να τα καταφέρνει).

Αυτές οι 5-6γραμμές ή μάλλον 5-6 παράγραφοι είναι για μένα ο Γιώργος. Μ'αυτά τα χρώματα είναι ζωγραφισμένος στο μυαλό μου και με άλλες πολλές πινελιές που δεν είναι της ώρας. Ο Γιώργος υπήρξε για μένα πύλη κι εγώ ο πηλός και του οφείλω απλά ένα ευχαριστώ.

Για όλους τους Πατεράδες της δικιάς μας γενιάς...

Ανάγκη

Πρέπει να γράψεις. Είναι ανάγκη. Δεν μπορείς διαφορετικά, σε μαγεύουν οι λέξεις και σε ταξιδεύουν στο δικό σου ουρανό. Εκεί που τα σύννεφα εξυπηρετούν μόνο σαν πουπουλένια στρώματα - εκεί που ακόμα και όταν βρέχει η βροχή είναι λυτρωτική, σε εξαγνίζει.

Πως να ασχοληθείς με τους αριθμούς και τα ποσοστά, τις αφαιρέσεις, τις προσθέσεις, τις άτσαλες αναφορές. Όχι άλλο ξύλινο λόγο... Σε κουράζει, σε φθείρει. Ο γραπτός λόγος θα 'πρεπε να είναι εδώ μόνο για να σε μαγεύει, να σε θεραπεύει. Σαν ζεστή αύρα να περιβάλει το κορμί σου και να νιώθεις όλο το βάρος να σηκώνεται από την πλάτη σου και το στήθος σου να ανασηκώνεται λες και κάτι σε τραβάει προς τα πάνω.

Δε θέλω να παίζω με τους αριθμούς, δώστε μου μόνο λέξεις... Όχι ξύλινες.

Νέα δάση, νέα εποχή, δύναμη στην πλάση...

Σήμερα περιήλθε στην αντίληψη μου αυτό το βιντεάκι:

Η φάση ξεκινάει κάπου στο 1:28 και τελειώνει στο 2:32. Σ' αυτά τα 34 δεύτερα εμπερικλείεται όλος ο νεοπλουτισμός που έχει πνίξει το νησί. "Αυτό που έχω εγώ αυτοί δε θα τα έχουν ποτέ τους... αυτά που έχω εγώ κι ακολουθήστε με στο αυτοκίνητο...".

Αυτά = δίμετρη κουκλάρα (πιθανόν αλλοδαπή γιατί Κύπρια με τέτοιο ανάστημα χλωμό το βλέπω) + ακριβό αυτοκίνητο. Πού το παράξενο; Στο "αυτά που έχω". Γυναίκα και αυτοκίνητο είναι κτήμα - είναι αντικείμενα που προσδιορίζουν το ποιόν του ανθρώπου. Είναι δηλαδή πράγματα που έχουν αγοραστεί με τον ένα τρόπο ή τον άλλο. Θέλοντας να δείξει ποιός είναι τους καλεί να τους δείξει αυτά που έχει...

Θα μου πείτε μην πυροβολείς τον άνθρωπο σε μια στιγμή αδυναμίας, σε μια στιγμή που ποδοπατήθηκε η περηφάνια του. Κι αν δεν πήγε για να δείξει τη φωνή του αλλα για να δείξει αυτά που έχει;

Ανεξαρτησία, με την κακή έννοια

1η Οκτωβρίου 2010. Σημαδιακή μέρα. 50 χρόνια από την ανακύρηξη της Κυπριακής Δημοκρατίας ως ανεξάρτητο κράτος. Σήμερα γιορτάζει η Ανεξαρτησία, σήμερα ξημερώματα κατάλαβα πόσο πολύ ανεξάρτητη είμαι.

Ανεξαρτησία: η απουσία εξαρτήσεων (από άλλο άνθρωπο, συνθήκες, επιρροές, προκαταλήψεις κλπ.)

Ανεξάρτητος είσαι όταν είσαι μόνος σου, δε στηρίζεσαι σε κανέναν και δεν περιμένεις τίποτα από κανένα. Ανεξάρτητος είσαι ακόμα όταν κανείς δεν στηρίζεται σε εσένα και ούτε περιμένει να τον υποστηρίξεις Ανεξάρτητος είσαι όταν σε έχουν φτύσει απ' όλες τις πλευρές και δεν ανήκεις κάπου πολύ απλά γιατί είσαι ανεπιθύμητος. Ανεξάρτητος είσαι όταν ζεις στον κόσμο σου.

Μ'αρέσει να είμαι ανεξάρτητη και το επιδιώκω. Είναι όμως κάποιες φορές που η ίδια η ανεξαρτησία σε πληγώνει. Θα τα πω απλά, γιατί μόνο όταν τα βγάλω από μέσα μου και τα συγυρίσω σε μια κόλα χαρτί ίσως ανακουφιστώ και ανασάνω:

Προβλήματα στη δουλειά με τους προϊστάμενους και τους υπόλοιπους. Μου κατηγόρησαν τους υπόλοιπους. Αρνήθηκα τα πάντα και δήλωσα ανεξάρτητη. Τιμωρήθηκα γιατί αρνήθηκα να μιλήσω / κατηγορήσω. Απομακρύνθηκα από τους υπόλοιπους για να τους προστατεύσω (αφού θεωρήθηκα πηγή κακού) και για να παραμείνω ανεξάρτητη. Κλείστηκα στο καβούκι μου και δεν είπα τίποτα σε κανένα για να μη γίνει σάλος και ξεκινήσει νέος φαύλος κύκλος. Προσπάθησα να κρατήσω ίσες αποστάσεις από όλους. Ακόμη δε ξεπέρασα ολοκληρωτικά την αδικία που μ' έπνιξε. Στο μεσοδιάστημα κατάλαβα πως δεν απομακρύνθηκα μόνο εγώ, απομακρύνθηκαν και οι υπόλοιποι από εμένα. Σήμερα έμαθα πως οι υπόλοιποι απομακρύνθηκαν γιατί πιστεύουν πως εγώ είμαι αυτή που μίλησε / κατηγόρησε. Σήμερα ξημερώματα κατάλαβα πόσο πολύ ανεξάρτητη είμαι.

Όχι δε δουλεύω σε σωφρονιστικό ίδρυμα ούτε είμαι μέλος μαύρου κυκλώματος μαφίας, ναρκωτικών ή ιπποδρόμου, δεν είμαι καν μέλος παραθρησκευτικής ομάδας. Όχι δεν είμαι μαθήτρια δημοτικού, γυμνασίου ή λυκείου. Είναι μια συνηθισμένη δουλειά, απ' αυτές που πας το πρωί και τους βρίσκεις όλους γυαλισμένους, περιποιημένους, με το σεις και με το σας.

Ανεξαρτησία. Μετά ήρθε το πραξικόπημα και μετά η εισβολή.

Αλήθεια πονάει να είσαι τόσο ανεξάρτητος... Και θυμώνω με τον εαυτό μου που στεναχωριέμαι, γιατί στον ανεξάρτητο μικρόκοσμό μου είμαι πραγματικά πολύ χαρούμενη και ευτυχισμένη...

Κυπρίων Νόστος

Το ξέρω πως σ'αυτή τη χώρα δε λέμε ονόματα πραξικοπηματιών, δικτατόρων, αρχιεπισκόπων, πασάδων και λοιπόν ιθυνόντων... Ας τα κρατήσουμε αυτά μυστικά αλλά ας ρίξουμε μια ματιά σε κάτι λίγο πιο "παράξενο" και "ασυνήθιστο".

Τον Ιούλιο του '74, 200,000 Ελληνοκύπριοι, το 40% περίπου του πληθυσμού, εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους. Κάποιοι έφυγαν με τα ρούχα που φορούσαν κι άλλοι χώρεσαν ότι μπορούσαν από ένα σπίτι γεμάτο αναμνήσεις, σε μια βαλίτσα. Τις πρώτες νύκτες κάποιοι τυχεροί κοιμήθηκαν μέσα σ'αυτοκίνητα, άλλοι κτύπησαν τις πόρτες φίλων και συγγενών κι άλλοι κρύφτηκαν μέσα σε λακούβες και σπηλιές. Έμειναν μέσα σε αντίσκηνα για μερικά χρόνια και μετά εγκαταστάθηκαν σε προσφυγικούς συνοικισμούς.

36 χρόνια μετά, το νησί που το 40% του ανθρώπινου δυναμικού του έχασε ότι είχε και δεν είχε σε μια νύχτα, αποτελεί σήμερα μια από τις δυνατές οικονομίες (δεδομένων των καιρών) της περιοχής. Το νησί αυτό, που σε μια νύχτα ανατράπηκε ολόκληρη η κοινωνική του δομή και οργάνωση, βρήκε (ή βρίσκει) τα πόδια του και περπατάει με πολύ σταθερότερα βήματα από το αναμενόμενο. Δεν είναι μόνο το οικονομικό, ο άνθρωπος που σε μια νύχτα χάνει τα πάντα, στατιστικά θα χάσει και το μυαλό του, από φόβο, από αγωνία, από "μαράζι"... κι όμως, όσο τρελλοί κι αν θέλουν να το παίζουν οι Κύπριοι, δεν είναι - δεν "έχασαν το μυαλό τους".

Μια μόλις γενιά αργότερα και οι Κύπριοι ζουν, μορφώνονται και δημιουργούν καλύτερα από τις γειτονικές τους χώρες που ποτέ δε γνώρισαν ίδια τύχη. Σχεδόν σαν να μην τους άγγιξε ο πόλεμος. Ναι έχασαν τα πάντα, συγγενείς, φίλους, περιουσίες, χωράφια, σπίτια, ασημικά, περβόλια, τη ζήση τους. Όμως δεν έχασαν το μυαλό τους, δεν κατέφυγαν σε παραβατικές συμπεριφορές, δεν έγιναν κλέφτες, δεν κλείστηκαν σε ψυχιατρικές κλινικές, δεν πέθαναν από καρδιαγγειακά στα 40 τους (όχι όλοι τουλάχιστον). Οι πρόσφυγες της Ανατολικής Ευρώπης δεινοπάθησαν. Οι Κύπριοι επιβίωσαν. Γιατί;

Ναι, βοήθησαν τα κοινωνικο-οικονομικά μέτρα που πάρθηκαν. Είναι όμως και κάποια μυστικά που ενώνουν το νησί και του δίνουν τέτοια κινητήρια δύναμη που είναι ικανή να νικήσει όλες τις προβλέψεις οικονομολόγων, ψυχολόγων, κοινωνιολόγων. Κι όλα αυτά τα μυστικά κλείνονται σε μια λέξη: οικογένεια. Σίγουρα έχασαν πολλά, έχασαν την εμπιστοσύνη τους και έζησαν σαν "ξένοι" στον ίδιο τους τον τόπο. Κι αυτό το αίσθημα της "ξενιτιάς" τους έδεσε ακόμη πιο πολύ με τους "δικούς" τους, αφού έτσι ενίσχυαν το αίσθημα ότι κάπου "ανήκουν". Ο "τόπος" τους ήταν το σπίτι τους κι αφού δεν μπορούσαν πια να μένουν εκεί, "τόπος" τους έγιναν όλα τ' άλλα που τους σύνδεαν με το σπίτι, οι "δικοί" τους.

Πριν το '74 ο κυριότερος σκοπός ζωής των πλείστων Κυπρίων ήταν ένας: να μορφώσουν και να παντρέψουν τα παιδιά τους. Δεν είχαν σκοπό ούτε να πλουτήσουν ούτε να κάνουν διεθνή καριέρα στο εξωτερικό. Ο πόλεμος δεν επηρέασε το σκοπό τους κι ούτε τον εμπόδισε. Κράτησαν λοιπόν τη ματιά τους επικεντρωμένη στο στόχο τους και έκαναν τα πάντα για να το πετύχουν. Δούλεψαν σκληρά και είδαν το σκοπό τους να πραγματοποιείται και η ευχαρίστηση που έπαιρναν από αυτή την εκπλήρωση ήταν τόσο δυνατή, που τους κρατούσε πνευματικά υγιείς και βοηθούσε στο να ξεθωριάσει το "μαράζι"... Νικούσαν το μαράζι που τους έτρωγε γιατί εκπλήρωναν το σκοπό της ζωής τους. Δεν είχε σημασία αν η κόρη τους παντρεύτηκε γεροντοκόρη, φτάνει που παντρεύτηκε. Ας μη συζητήσουμε δε για το μορφωτικό επίπεδο...τόσοι πολλοί πτυχιούχοι και μεταπτυχιούχοι σε ένα τόσο μικρό νησί είναι για να αναρωτιέται κανείς.

Δεν υπάρχει λοιπόν μόνο το κυπριακό πρόβλημα, υπάρχει και ένα μικρό κυπριακό θαύμα που κανένας άλλος τόπος δε γνώρισε μεταπολεμικά. Μπράβο σ' όλους αυτούς που επιβίωσαν.

Χιονόμπαλες Καλοκαιριάτικα

Ok it's official.. πέρασε πάνω από ένας χρόνος να μπλοκάρω... ο συντριπτικός αριθμός των φανατικών αναγνωστών μου (Σύνολο 2,5) με πιέζει να επανέλθω στο προσκήνιο, να μη στερήσω από την ανθρωπότητα το πηγαίο ταλέντο μου... Έτσι λοιπόν Σειρουμπάκι, ΙΤ (με τον ΕΤ καμία σχέση) και Ρρούτι (από το γνωστό Tuti Rrruti) this one is for you...

Πέρασε ένας χρόνος (και κάτι), ένας δύσκολος (και κάτι) χρόνος. Το ξέρω πως αυτά συνήθως λέγονται Πρωτοχρονιά και όχι στα μέσα του Ιούλη, όμως πάντα το καλοκαίρι τα πράγματα είναι πιο χαρούμενα, πιο φευγάτα. Και εκεί που μπορείς να ξεφύγεις από την πραγματικότητα και την καθημερινότητα, εκεί είναι που μπορείς πιο εύκολα να κάνεις ένα βήμα πίσω, να πάρεις τη χιονόμπαλα του μικρόκοσμού σου στα χέρια σου, να την ταρακουνήσεις και αφού ηρεμήσουν τα χιονάκια ή / και τα γκλίτερ (η ποσοστιαία αναλογία διαφοροποιείται αναλόγως της δυσκολίας της χρονιάς), να κάνεις επιτέλους την ανασκόπησή σου.

Τα δύσκολα ξεκίνησαν πριν περίπου ένα χρόνο. Τυχαίο; Δεν νομίζω!

Κάθε τραγωδία όμως που σέβεται τον εαυτό της πρέπει να τελιώνει με κάθαρση. Κι ενώ εγώ περίμενα τη λύτρωση, τη ψυχική ανακούφιση και την αποκατάσταση της ηθικής τάξης για να νιώσω δικαίωση, ταρακούνησα τη χιονόμπαλά μου (ακα I googled) και συνάντησα την αληθινή έννοια της κάθαρσης. "Η κάθαρση αποτελεί τη γέφυρα για τη μετάβαση από την Άγνοια στη Γνώση".

Άρα τη ψυχική ανακούφιση δε θα τη νιώσεις γιατί δικαιώθηκες... θα τη νιώσεις γιατί τώρα ξέρεις και αφού ξέρεις, τώρα μπορείς να δεις τα πράγματα ως πραγματικά έχουν. Αφού γίνεις θρύψαλα, η κάθαρση θα έρθει όχι γιατί κάτι θα συμβεί που θα σε αναδομήσει αλλά επειδή εσύ ο ίδιος γνωρίζοντας το πώς, πού, τί και γιατί σε έσπασε, θα μπορέσεις να αναθεωρήσεις και να ανασυγκροτηθείς.

Είδα την πραγματικότητα; Ναί, τώρα που ηρέμησε το χιονάκι είδα μέσα στη χιονόμπαλα μου μια τάξη του νηπιαγωγείου, με τα παιχνίδια αλλού σκορπισμένα κι αλλού συγιρισμένα με ιδεοψυχαναγκαστική ακρίβεια. Είδα παιδάκια πιασμένα χέρι χέρι κι άλλα (ή και τα ίδια) να βάζουν χέρι το ένα στ' άλλο. Είδα θυμό, παράπονο και έλλειψη αγάπης, το ένα να γεννά διαδοχικά το άλλο με κάθε πιθανό συνδιασμό.

Αναθεώρησα και ανασυγκροτήθηκα; Ναι και όχι... και έχω να πω πολλά ακόμα όχι από τώρα και στο εξής. Ναι αναθεώρησα, αλλά όχι το ποιά είμαι γιατί αυτό δεν αλλάζει. Όχι δεν ανασυγκροτήθηκα γιατί μου είναι λιγάκι δύσκολο χωρίς δικαίωση.

Εσύ πότε ταρακούνησες τελευταία φορά τη χιονόμπαλά σου;